Stan
Schaap
Writings
English-Engels &
Dutch-Nederlands
in English
1. I am because I love
2. nothing is solid
3. Selfishness
4. short of perfection
5. not a victim of my past
6. bird droppings
7. healing
8. love and fear
9. making a habit of love
10. seeing for myself
11. lightness of being
12. astronaut of inner space
13. as within so without
14. violence
15. sickness
16. life without death
17. the real stuff
18. the only error
19. responsible, not guilty
20. grief and peace
21. at
the core of it all
22. Peace
is the natural state of mind
in Dutch
1. wat ik werkelijk ben
2. niet tussen mijn oren
3. angst
4. belangeloosheid
5. heling
6. vreugde
7. de overkant
gebonden uitgave van:
Fundamentele bewegingen
voor kinderen met dansjes, meditaties en yoga
What is love? It is simply
the essence of reality. This is hard to accept when I believe in the reality of
good and evil and the concreteness of physical matter. If I refuse to examine
my unproven assumptions about reality, this essence will remain invisible. So,
a little unbending is necessary to enable a change of perspective.
Have you ever held a newborn
child in your arms, looking at you, looking right through you? Then you know
that love is real.
Did you ever freely accept
the gift of a spontaneous smile? Then you know that love is real.
Were you ever touched by the
beauty of a simple flower alongside the path you were walking? Then you know
that love is real.
Did you ever hear a song
playing in the supermarket that made you almost cry with joy? Then you know
that love is real.
Did you ever change your
mind suddenly, spontaneously accepting what you were determined to attack? Then
you know that love is real.
Were you ever enthusiastic
about anything, without immediately trying to gain from it? Then you know that
love is real.
Did you ever discover that
you could simply be of help to someone? Then you know that love is real.
Did you ever experience a
breakthrough of humor in a troublesome situation? Then you know that love is
real.
Could love be real, if you
or I were not?
These experiences are
miracles, as natural as they come, just to show what I am, what you are, what
reality is.
First published: November 29, 1998
The body owes its inspiring innocence
to the fact that it is, in its own way, a perfect reflection of the
consciousness that creates it. The body, like everything else in this world, is
a creation in progress, an ongoing expression of the soul in physical matter.
Therefore, the point of application for any real change or cure is
consciousness itself. And consciousness can be reached only here and now.
At a closer look nothing is
solid, as modern science well knows. So, no boundaries exist. Freedom and joy
rule everywhere. We are a boundless multitude of different manifestations of
the same energy, and at the same time we are this energy. It's like vibrating
extremely fast to connect different states of being. The difference is only one
of behavior and the reason for this difference is Joy. Joy wants to express
itself in every possible mode of behavior, and anything goes.
This gives the mechanistic
framework a very fragile footing and makes it hopelessly ineffective as an
instrument to discover how reality works.
Every belief system, be it
scientific doubt, religious conviction or plain agnosticism, is based on
assumptions that cannot be proven. Perception and experience only demonstrate
the qualities of the mental structure they depend on. Being part of the system,
they cannot prove its validity. Validity is purely a matter of heartfelt
acceptance. Truth cannot be proven and there is no such thing as hierarchy in
truth.
So, no-one has the authority
to declare anything right or wrong. Nothing is off limits in this experience we
call evolution. I have complete freedom to choose whatever I want to believe
according to my heart's desire. Anything that works for me,
is true enough.
No need to convince anyone
since everybody can give it a try and see if a new perspective works for him or
her. Of course, never a single factor is solely responsible for a change, every
individual aspect being inseparable of everything else. It is always the whole
that heals. The whole universe has been instrumental in bringing everything together
here at this moment, to make it work. This can and will be constantly repeated
in many many ways, but never in exactly the same way. Similarities are
appearances. Every moment is an authentic original.
First published: November 29, 1998
Whatever I lack, an
invitation to use my power to share is always presenting itself. I may choose
not to see it, but the soul will use every situation to make her light come
through, so she can enjoy her own splendor. I can always join her in this expansion
of happiness. She's just waiting for me to be her co-creator.
Why is it, that I am
limitless energy, the creator of my own life here and now, and yet prefer
dragging along a heavy body of thought that wants me to believe that everything
just happens to me and that I'm practically helpless and may call myself lucky
if everything works out all right for a change?
If I make remarks like:
"You never can tell. I may be knocked down by a bus or drop dead
anytime," what am I doing then? Why would I want to design such a
happening? No-one dies without his soul's unqualified assent. If we ever have
to play the roles of murderer and victim, our souls are in agreement with each
other, helping each other, on the one hand to leave this body, on the other hand
to appreciate it more.
There is an expression:
"Heaven helps those who help themselves." That is quite literally
true, as we all know.
Our power to share can thus be demonstrated very practically. Take, for
instance, the notion that I need something from someone else to make me happy.
The natural principle that really works here, is: give
what you need.
If it is real, it already
belongs to me. This act of giving what I need is therefore simply a
demonstration of trust in myself, which is healing and
empowering. At the same time the universe gets the idea: "I have all I
need and share it freely." The universe — our shared creative energy and
love — can only fully endorse this and will in all possible ways complete,
enhance and expand it. Because this happens to be the way creativity and love
work. And so, there is no other way for me either, if I want to experience my
real fortune.
Creative energy and love can
never go against me. If everything seems to be going against me, I am the one
who wanted to create a "negative" experience, which is unreal and so
does not belong to me but which I may choose, to discover myself in a new way.
There are no ways which eventually do not end in God. And so, the universe
promptly backs me up in this one too. Again, because that's
the nature of its limitless creativity and unconditional trust in me as the
free creator of my life and the director of my experiences.
Do I want to experience
love? Then let me indulge in downright Selfishness, gratifying heart and soul.
I will create a very simple act of unconditional love and promptly I share with
others the experience of love. Love is just highly contagious. A smile, a
friendly word, a little cheerfulness of mine will go a long way towards making
me experience this. It will do me all the good in the world, lighten me up, and
even if others don't seem to react to it, they are seriously infected as the
virus of love is spreading in them.
Actually, once I accept my
Selfishness, acts of love start happening, automatically, because Selfishness
is the realization of my true nature.
First published: November 29, 1998
Falling short of perfection
could be seen as my reason for existence. If everything were perfect right from
the start, this adventure of endless change, this song of Joy, called universe
or becoming, couldn't exist.
It is through the lesser
that the greater can be acknowledged. If there were no parts the whole could
not be enjoyed. Every atom, every cell, every organ knows this is the play of
consciousness going on in all of us, whether we accept it or not. Animals,
plants and minerals don't have to be invited to join this play consciously —
they just play, running ahead of me.
Yet, seen from another perspective, the soul recognizes its own perfection in
everything it creates. When this perfection transpires, every seeming lack of
it disappears. Things do not exist on their own, outside the source which
brought them forth. There is always a mind which holds these condensed
formations of its own thought. So, if the mind operates from a different
perspective, things are changed automatically, and I experience another reality
as true.
Why should I mourn the dead
when they are not unhappy? I am here in this experience to accept my innate
happiness. Everything that happens, including so-called death, is an invitation
to adopt this perspective and experience freedom.
Don't forget, this whole world I experience, is just an ever changing image
created every moment by the soul. Don't forget, the soul enjoys it.
So, there is nothing wrong
with illusions, except taking them too seriously, holding on to them and
mourning their loss. And even doing that has no grave consequences. It only
stalls my experience of what I really am.
I own everything, by letting
it go freely. To give away anything wholeheartedly is to expand happiness, an
enrichment of myself. I cannot lose what I give away. It works the same for
everything that impoverishes me. What I don't want to own, I cannot let go. If
I deny it as being part of myself, I cannot change it.
Only an act of love can give
me access to happiness and to accept is an act of love while denial is an act
of fear. Fear cannot produce an act of love. So I do have a choice here. By
accepting any variation of fear, guilt or anger as an experience of mine, I'm
automatically restored in my boundless freedom, for I have accepted no region
where love cannot rule.
First published: November 29, 1998
There used to be times when
I thought I might just as well kill myself, though something inside me never
could take that seriously. That was actually quite annoying. I wanted to do at
least this suicide thing right, but I wasn't even capable of that. I thought
then, that this made me an utmost failure and a born loser. But I wasn't. In
fact it made me a born survivor.
I remember, as a little
child, becoming aware of the fact that my crying was not quite honest, that I
might be overdoing it. No matter how painful an experience or situation may
have been, I was never completely involved. Of course, I didn't want to
acknowledge this, but I never felt totally devastated.
Another phenomenon I didn't
want to see at first, is that at the moment of a
painful incident or accident I was much more free from fear than in the
aftermath. It was always the thought after it had happened that gave the
experience its emotional color. It wasn't easy to tell the story as I really
experienced it, because nobody would believe that in the accident itself I was
not feeling pain or fear. It seems simply not done to speak lightly about such
a thing. Fear is a conspiracy against the truth. Accidents are not treated as
they are, but as they should be, painful and fearful.
The element of light in every
moment is to be denied or considered to be of no consequence. But the fact that
I survived, that I was not annihilated, is exactly because of this light, that could never be affected.
Becoming
aware of this element of light means becoming aware of the reality of my inner
core, my spirit.
My past is not about any real moment. Every real moment, not colored by my
thought, still stands free from the past.
My past is only the drama I
construed around every moment of freedom. To blot this freedom out of awareness
an overdose of judgment was administered. The thoughts and images brought forth
by my judgment were more easily accepted as my reality and as far more
nourishing for my self-pity.
Judgment is a declaration of
separation, which will never lead to independence. It separates me from my
essence, from others and from the whole and so cannot set me free. It believes
in the difference between cause and effect. Always something or somebody, be it
myself, has to be blamed, has to feel guilty, making me dependent on feelings
of guilt. Its vision is too narrow to take the whole into account.
Unconditional love is beyond its comprehension, as that would mean forgiveness,
the end of judgment, and real freedom. It denies my true responsibility and
co-creatorship. It is the complete denial of what I am. Hell is its creation.
If my thought would be guided by a sense of oneness, as in spontaneous moments
of innocence it is, it would create heaven instead of hell. It's that simple
and nothing is more practical.
What am I going to do about
this insight?
Will I spend my energy in
playing more personal dramas or will I accept the fact that the light that is
sought in enlightenment and such, is already a reality
in my first experience of every moment? How far should God stay away from me,
now at this moment?
My judgment is what really
hurts and I am the one who is suffering from it. I am not a victim of my past,
as my judgment would make me believe. That's a real make-up.
Am I willing to accept the responsibility
for my unhappiness and my freedom? Nobody can give me what I already have. If I
let go of my judgment, I stand free.
First published: November 29, 1998
Some bird droppings that may be nourishing to thought. There is great joy in metaphysical recycling. No-one knows where a thought originates. Could any thought have a unique source if the mind is only one?
to get anywhere
I have to begin
where I amwithout me
this experience
would not existneither cause
nor effect exists
apart from mewhy bother about
effects if I can
change the cause?for shortcomings
seen in others
I am responsiblecreation
starts with
desirelove needs
my eyes
to seeI'm being
protected
against myselfpeace
is my
defaultenjoying beauty
is recognizing
myselfdeath is just
a thought denying
I'm lovewhat could God add
to the richness
I don't accept?the blessing
of a beggar
is God's blessingI can only deal
efficiently with
what I believe inaddiction
to silence
is just noisewhy should a physical
version of life
be the only one?waking and dreaming
are only different ways
to be fully awareabsence of
awareness
is sheer illusiontrusting my innocence
opens me for
inspirationeverything
changes
perfectlyif love weren't
a reality,
nothing could bespontaneity
is the structure
of lifecreativity
needs
innocencethe lesser defined
myself, the easier
I get to the pointif innocence
is highest wisdom,
who educates?what guidance
could stand in
for inner truth?openness and
acceptance are the
means of gracea high vision
is borne by
a light heartdarkness
can't produce
lightabsence
of light
is illusionheavy heart:
don't forget your
ground in Heavenwhat to expect
if time does
not exist?time cannot be
wasted; only
judgment canjudgment is
the measure of
unhappinessinnocence
is endless
trustit takes no longer
than it takes
to trustwithout trust
life becomes
unbearablea simple recipe
for happiness:
don't avoid itI have sought
but never could
escape from Godmy folly
demonstrates
God's trust in melove explores
the fringes
of my thoughtI share dreams
with cells
and atomsto love is
tasting eternity
in everything that passesdwelling calmly,
seeing clearly,
my love expandsthe most practical
thing to do
is beinglove
only sees
lovecomplexity
demands
a simple mindforgiveness
is supreme
SelfishnessI can only get
to where
I am
First
published: February 1, 1999
Since healing is making
whole, Oneness our Reality, and separation an illusion, healing is what comes
closest to Reality at any moment.
Healing thoughts have been
with us since the beginning of time (before, we just didn’t need them) but
looking at only these past three decades I observe a tremendous increase of
healing thought activity everywhere. And this activity shows in many practical
ways which do not — and need not — have the label of ‘spirituality’ on them.
Seen from the viewpoint of
Oneness there is nothing but Spirit. So, we might say that if it works on the
level of experience, it must be spiritual and if it is not utterly practical
here, it cannot come from Spirit.
Less than a hundred years
ago spirituality was either strictly organized religion or esoteric practice.
Either way, this first necessity of life was stifled in a too limited range of
human experience. Since it is not possible to bring more light into our
experience without disclosing what has been hidden in darkness, this acute but
mostly unrecognized need of humanity for healing couldn’t help but explode into
some very violent and painful experiences like world wars and pandemics.
Yes, these experiences
involved many deaths but we have to remember that healing is of the mind, not
of the body, and this eternal mind is not my illusion of self-importance that
sees itself as a realm of consciousness caught in my body and limited by my
brain.
Exactly because of this
illusion, however, my body is most convincing when I want to have an experience
of healing. And because healing is our closest approximation of our Oneness and
our Wholeness it cannot be done by prolonging the sense of separation between
us, with healers on one side and those to be healed on the other.
If this is all about making whole
then I can only hope to be a healer by accepting my need of being healed
myself. God — the Only One of Us — is not complete without any of us. This is
our holiness.
In this last century the
world, our chosen field of common physical experience, has been changing ever
faster — which is only natural because we have been influencing each other’s
consciousness in wild dreams and bold imagination and this simply cannot be
made undone.
Much has happened these last
fifty years which would have been downright unthinkable before. Can you imagine
our great grandparents enjoying something like the New Age movement? ... The end of segregation or Apartheid taking place during the
Depression? ... The fall of the Iron Curtain during
the Korean War? ... The Internet exploding worldwide in the sixties,
like it recently did within six years from 3 million to 200 million users? ...
These are just a few of the
signs that healing or making whole is an irresistible power which is becoming
part of our common experience with increasing speed because All of Us are
taking part in its creation, whether we accept it or not. And working with it
is easier and far more effective than trying to go against it.
So, if I just look around
myself with eyes of Love I see healers at work everywhere because All of Us are here now.
First published: October 23, 1999
Falling in love and at the
same time being seized with fear is not an unusual combination of feelings.
It's more like an intensification of my "normal" condition because
fear seems to be a constant background noise in every activity in which my mind
engages. The intensified feelings of a lover only make the need for a solution
more acute, which is to be welcomed as the chance of a lifetime. To really
solve it may take my whole life or just one enlightened moment, but anyway, I
have to start where I am. I can let my confused mind be gently guided to its
original clarity by contemplating a few basic concepts about myself. As a
result my mind may become very still - which is the openness wholeness needs to
restore itself in my mind. It's not necessary to trust my true reality against
all odds because that would need the perfection of a truly healed mind. A
little willingness of mine is enough to engage Heaven. So, let's start.
Where am I now?
I’m in a state of fear. So what? Who would deny me this experience? It doesn’t
feel good but that doesn’t make it something evil. It’s just me having lost
touch with what I am. This is the situation I'm experiencing at this moment.
What am I?
What I am, is limitless, all encompassing love - an
expansion of the supreme bliss of my creator: All That Is. This is reality.
This is wholeness of being.
When and how does fear
come in?
The illusion of separation, which is the cause of fear, started when I wanted
to improve on everything by creating a world of my own - a world that would
fully depend on me as its sole creator. A world of my own, however, means
settling for less than the whole and thus making a severely diminished version
of myself. This illusory world is not what I really want but it is the realm of
experience I have chosen and my choice makes me believe that it’s true. My
perception and experience can only bear out what I think is real. My limited
self, or ego, has every reason to be fearful living in a world of separation
where everything is a threat to everything else.
How is fear related to
guilt, anger and other self-inflicted suffering?
Going against all-encompassing reality is a terrifying act because it makes me
see myself as having attacked the highest and most lovable truth I know. This
gives rise to an intense feeling of guilt, which is unbearable, so it
immediately has to be projected outside. My projection of guilt onto the world
I created, shows in my anger, resentment and hate. In
the body this pervasive sense of guilt is manifested as disease and death.
What is the essence of
fear?
Having an emotion of fear simply shows that my limited self is in conflict with
reality and with what I really want. Any resistance of mine against the effects
of being fearful (or guilty, or angry or jealous, etc.) will only increase this
inner conflict, making my fear look more real. Fear is not thrown upon me from
outside - it’s my choice not to accept the reality of what I am.
Can someone else set me
free?
Because it's my choice someone else cannot release me from fear. I have to let
it go myself by accepting my responsibility for what I think. I cannot lose
what I do not own. Projecting it outside only makes it look more real and
beyond control. Taking the responsibility for what's going on in my mind is an
act of love and exactly that is what connects me with reality again. By taking
responsibility I'm being restored to my real power.
Can my love protect me
from fear?
When there is fear the wholeness of love is being denied. An extremely limited
version of love, nothing more than the flip side of hate, is exactly what I
have chosen by creating my own world. This mockery of love is not going to
protect me from fear because it depends on the same illusion.
How do I regain my
freedom?
To make freedom from fear possible, I’ll have to be willing to end the conflict
by letting limitless love unconditionally return into my heart. "Not my
will but Thine be done." This
only takes seeing what I wanted, seeing that I do not want it anymore because
it lacks love, and surrendering to the will of love, which is my will forever.
How can it be so simple?
When I forget myself, if only for a moment, then what remains in my mind is completely
natural, closer than my heartbeat, more intimate than my own thoughts. This
egoless state called by any other name like innocence, no-mind, inner peace, my
spiritual nature, unconditional love, God's vision, etc. will be just as sweet.
Being innocent is the most natural thing in the world. So utterly simple that
it cannot be achieved - only allowed to be. Letting
go, relaxing, accepting, overlooking, forgiving - this is all I need if I want
to regain what was never lost.
First published: April 22, 2001
They say we're creatures of
habit meaning that we show patterns of behavior that are very difficult to
change. However, behavior cannot exist without activity of mind. Mind works with
thought and thoughts can easily change.
To study behavior is to study thought. My behavior is only an expression of my
way of thinking. Habits are not so much a property of behavior as they are of
thought. Changing my typical behavior would be impossible indeed if my habits
of thought would be left unchanged.
What makes me stick to
limiting habits rather than freedom of thought? Could repugnance towards
freedom be anything else but fear? Freedom is scary because it means being
unconditional love without limits, not just loving what I like and hating what
I don't, which is bondage. Apparently I've chosen to love only what I like
rather than trust the limitless capacity of love I am. This keeps me bound by
habits of fear, fear of trespassing beyond the limits of my likes and dislikes.
Ego is another word for this condition of self-imposed limitation. But ego is
just a fearful way of thinking, a habit of thought that can be changed if I
learn to use my mind in a loving way. Fear keeps the illusion of separation
going. Love restores everything to wholeness - the only reality.
Now, a habit is a device of
automation that also can be applied in the service of love as long as time is
relevant for me. Accepting love rather than clinging to fear can become a habit
just as well. I can make a habit of remembering what I am, remembering All That
Is, remembering God. There are so many ways to learn to relax and allow myself
to be more natural, which is the basis for being spiritual. Religion may
perhaps thrive on fear but spirituality cannot. Becoming aware of what I'm
usually doing to myself also helps a lot but is not
necessary to start making a habit of love.
A situation that inspires
confidence greatly helps me face my fear, let go of it, and learn to accept
myself as love. Anyone of us trusting his or her natural lovingness will create
such a situation. Even a baby can do it. This trust in our basic goodness will
greatly help us helping others. And inevitably we'll be the first to benefit
from it. I don't have to try to be perfect because, no matter what I do, I
cannot change the fact that I already am perfect. Everything less than perfect
belongs to the illusion of separation. I only have to give love a chance to do
the healing - to let my mind be restored to its wholeness. Christ's timeless
wisdom helps me along the way: "Seek first the Kingdom of Heaven, that is
you, and everything will be yours."
Healing, or making whole,
cannot be accomplished by anything that keeps the illusion of separation going.
This includes, besides fear, all other devices of the ego like guilt, anger,
anxiety, attachment, expectation, effort, etc. To cross the river of separation
I have to start from the other side. I may see this as a paradox or take it as
my Zen koan but in reality it makes sense. Healing needs to be approached from
where I'm whole already otherwise all my efforts will only prolong my dream of
separation. That would be like trying to run away from the bogey with heavy
legs of fluff. To the dreamer who is not aware of his dreaming, healing
certainly will seem like a wild dream coming true, and that's just what it is.
It's the dream that comes closest to reality. After all, even the idea of
healing still belongs to separation and is impossible as such, but it's a happy
dream that only serves the ending of dreaming altogether. Healing will
therefore be my last illusion, and surrender to the reality of love and
acceptance of its wholeness, in short forgiveness, will be my highest dream
activity until reality takes over.
First published: June 02, 2001
There's no benefit in
limiting the love I am.
There's no benefit in
denying the truth I am.
There's no benefit in
avoiding the freedom I am.
Any limitation is an act of
violence.
To limit is to deny what I
really am.
To limit is to believe that
the one and only mind can be divided into separate parts.
To limit is to make myself
suffer from lack of wholeness, lack of health.
I will inevitably experience
what I believe to be true. It doesn't make sense to deny my experience, but
it's quite realistic to question my belief system if it doesn't make me happy.
However, there is no dream
that can affect reality. So, nothing real needs to be changed to restore the mind
to its wholeness. Separation never happened, no matter what my experiences may
be in this dream world. In my experience of life this was once demonstrated
during a meditation session by an excruciating pain in my legs that suddenly
gave in to a glorious feeling of well-being. At another time a free fall into
an abyss of anxiety landed me softly in a state of peaceful bliss. Only reality
is totally safe and harmless.
The dream of denial can only
be kept going by fear; the fear of waking up; the fear of losing my individual
existence in the blissful boundlessness of being now-here.
All we can basically say to
each other is: just see for yourself if you want to know reality. When I want
to see for myself I won't let any group-think, any judgment, any likes and
dislikes of the ego, interfere with my seeing. Seeing for myself
also means that as soon as I become aware of any ego-interference I simply
return to my own impartial way of seeing. Let it be, no matter what. I
certainly am not going to engage with any interference. Labeling something as
interference is already giving in to its distraction. No need to label
anything. I'm just seeing for myself. This is pure meditation. Meditation
doesn't always need seclusion. A practical thing that needs to be done immediately
can be simply done without giving it another thought. That way, working hard is
like dancing in timelessness because it won't disturb my natural way of being.
There's joy and a great sense of freedom in all this. To be fully with
everything, without avoiding anything, is being fully free.
First published: June 26, 2001
Reality is not difficult.
What's making things difficult for me is my own resistance to see the truth of
what I am, to accept reality, and to rely on it as totally safe and harmless.
My worldly mindset, being ruled by fear and presenting its own feverish
distortions as true, cannot deal with the simplicity of truth - the wisdom of
innocence.
Resistance, or fear, is
something I've learned. Everything I've learned is something I can change.
If I want to wake up to
reality I have to look beyond appearances and concepts to what is ever
changeless. This is the vision of innocence. As soon as I'm willing to choose
spirit over matter I'm beginning to recognize reality in its myriad expressions
in this world. In others and myself I will start experiencing more kindness,
loving care, undivided attention, patience, spontaneity, humor, graceful
movement, peacefulness, beauty, joy, etc. These are not qualities of my
calculating mind. The calculating approach to life may eventually be taken over
by computers, anyway, but certainly has to be overcome by me.
To let my mind be restored
to its wholeness I only have to be willing to let go of separation - which
means my elaborate concepts about reality and especially about myself. This cannot be done by fear. I need to develop some
trust seeing that this is a pure win-win situation. Nothing is lost when
illusions are left to be what they are: sheer nothingness.
Now, where could I start
better than in contact with someone else, when the choice between separation
and union can be powered by two minds joining in one purpose, drawing on their
wholeness? And where could the result of this joined effort be
experienced more intensely?
What I choose to see in you
is what I will receive from you. This is inevitable.
Your innate vision of
innocence can only bless me and in doing so our one and only mind is being
liberated from concepts that are not inspired by reality - healing both of us
and the universe as well.
Salvation, or the
restoration to wholeness, is a way we go together, not alone, and forgiveness,
or the vision of innocence, is our vehicle.
As long as I cherish the
thought that I am the product of what others have done or not done, I'm only
fueling separation, and deepening my sense of lack, by condemning others and
hating myself for what I am. Self-hate and hate of others are effects of the
same insane self-concept. Therefore, forgiveness only heals when being indiscriminately
applied inside and outside - innocence knows no boundaries.
Without this separative
self-concept the world as I know it would vanish and death would have no
dominion. No need to worry, though; as long as I'm afraid of
this it won't happen. Love is the only power that doesn't have to force
its way through anything because nothing can oppose it and be real at the same
time.
The mindset that made me
invent and defend this self-concept doesn't have the wisdom to show me the
truth of what I am. This mindset cannot liberate me. That's why I need to draw
on my innate freedom, anyhow, to let me be restored. Let me remember that I
don't have to understand anything about reality in order for it to work
perfectly. Faith will do just fine for me and everything I need to know will be
taught on the go.
Imagine the dreamer
elaborately dreaming up preparations for reality to happen. How could that ever
affect eternally changeless reality? Wouldn't it be more expedient to give up
dreaming altogether? That's why I can only let my mind be restored through
sheer willingness. I'm indeed responsible for my thoughts but as long as I keep
dreaming variations of separation I won't be the director of reality - only of
my loneliness.
Perfection does not belong
to a world of appearances - it belongs to the limitless being I am, not
dependent on time and space.
The miracle is not that
perfect reality is 'realized' without any effort. The miracle is that I've been
putting so much effort in trying not to be what I am.
First published: July 14, 2001
When I take my visible world
for real, like I usually do, I’m working with an extremely rarefied version
even of the physical universe, let alone reality. To get an idea of this
stupendous oversight, consider some basic postulations about our universe: my
eyes show me forms of solid matter where there are only subatomic solar systems
of mostly empty space; only a very narrow band of the whole electromagnetic
spectrum of light can be seen by human eyes anyway; on top of that 90% of the
universe consists of dark matter with no electromagnetic radiation at all and
therefore is invisible to even our most advanced instruments of observation.
Now, the physical universe
itself, being based on the illusion of separation, has no connection whatsoever
with changeless reality, except when it reflects my Inner Light - the limitless
love I am. This gives me a handle for becoming acquainted with my real self.
Like astronomers study dark matter indirectly by observing its effects on
visible matter, I can study the unseen reality of my inner light just as well
by observing its effects on others and myself in this good old universe of
solid dreams.
Nothing is solid here. If it
looks like that it's because I use the same belief system that made it to also
verify its existence. Call it the mindset of separation. No scientific approach
can escape this limited mindset. But I can, because the mind will lose the
limitations I've imposed on it as soon as I'm willing to open myself to the
truth unconditionally. Willing to be unconditional, again and again, and again,
is the crux because trying to be in control of my perfection would only impose
extra limitations that my control cannot handle.
There’s a universal principle,
a natural state of grace, that helps the astronaut of
inner space: I will always find what I seek - simply because my seeking
automatically projects what I’m looking for. After all, the physical version of
life is nothing but a world of mind. My experience of finding anything is my
mind’s creation based on what I truly want. No big deal, just
like any dream, isn’t it? All my experiences depend on the never-ending
activity of mind. The whole universe is one huge projection, in inner space.
Finding what I seek doesn't
make sense in my changeless reality, of course. It’s applicable only in
dreamland where the idea of separation rules, although seeking being identical
with finding goes against everything separation teaches. Nevertheless, I can
use it well in what appears to be my daily life here. The principle derives its
effectiveness from the mind that, even while partially dreaming, still is real
and undivided. The concept of separation, therefore, is being pursued in a
field of unified consciousness, where the reality of Oneness cannot help but
show through in every thought, however distorted. Reality can be constantly
denied but nothing can exist without it.
If I do not get what I think
I want, I should realize that I always get what I’m really asking for. For my
spiritual fulfillment it’s important to know how I want to be seen. What is the
image of myself that I'm projecting in the world? Do I
believe that I lack something? Do I see myself as less than whole, and
powerless? If so, what experiences can I expect; what will my world show me? To
correct this I have to be willing to accept myself as a creature of love,
giving up on my limited thinking that feels safe only when I deny my holy
birthright. The worst enemy I have is my Self-denial.
This doesn’t have to be. All
that belongs to what I really am is still there. All of it.
As long as the dream lasts, the principle of finding what I seek will hold
good. I just have to change what I’m looking for.
If I only have eyes for what
is real I can raise someone from the dead in any moment. Spiritual vision means
looking beyond the physical perception of the eyes. Spiritual vision is our
organ for recognizing the truth. Everything real is changeless. All that will
remain from this dream of life are the moments when I looked at someone with
love, listened to someone with love, thought of someone with love, or did just
anything with love, unconditionally. Only my judgment can bury someone alive,
in my consciousness that is. But this doesn’t have to last longer than I want
it to.
Although all that can be
changed is not what I am, waking up to reality certainly is a change that makes
sense in my present dreaming state. No extra power is needed to make a real
world come through, only alignment with the power of All That Is. This world is
the expression of what I want to be. In terms of awareness I will regain my
quality of being from where I have projected it. What I see manifest in the
world is a reflection of what I am within, right now. Whatever the world seems
to lack is lacking in me, by choice. Whatever inspires and enriches me in this
world is what I am giving it, by choice. I am not the source of myself, of
course, but I am inseparable from the One Reality that is expanding in me and
through me. My wellbeing depends on my willingness to let Creation happen.
A well-known companion of
separative thinking is fear. Being fearful means being hooked on judgment - the
dedicated steward of separation. I cannot escape fear as long as I prefer to be
separate. Therefore, healing - making whole, peaceful, and free from fear -
cannot be done by a "me" or a "you." Nor can I prepare
myself for what I am. All concepts based on the illusion of separation have no
power whatsoever to affect reality - they only affect my dream. In order to
wake up I have to allow reality to work directly through me, without my
interference. Spontaneity and humor are sure signs of inner alignment with
reality.
The willingness to accept
reality unconditionally, to look with charity beyond the physical perception of
the eyes and bless everything I see as wholly holy, is
something which my dreaming self can learn. This is where the illusion of
change is helpful in undoing what was never real. My willingness will exchange
all my bad dreams for a happy dream, a world that truly is a reflection of
reality - until reality takes over completely.
Fear is an emotion I produce
by denying the love I am, thinking I know better. Because anything without love
cannot be real, fear is gone as soon as I let go of it by choosing love again.
No need to elaborate further on my fear. Concentrating on what is unreal
doesn’t bring me closer to an awareness of reality. Dwelling on the many
symptoms of fear only prolongs my illusion of being guilty. Recognizing my
denial of what I really want is enough to let me change my allegiance to the
truth of what I am. Peace, love, and insight simply are unavoidable when I stop
blocking the radiance of my Inner Light.
First published: August 12, 2001
What I want to see in myself
is what I will make manifest in the world. If my manifestation is not clear
it’s because I’m still confused about what I really want. Conflicts without are
only witnesses to a conflict within. Because the nature of love is sharing the
eternal reality of abundance, I can only find true love by sharing it freely
from within. There is no lack of anything except what I have not given.
If blaming something or
someone is my way of accounting for everything that’s 'wrong' I can be sure
it’s not love but guilt I choose to see within. Guilt started with the fear of
having done something terribly wrong myself. The
innocent cannot see guilt anywhere. On the other hand even the idea of
innocence is unsupportable to one who is tormented by feelings of guilt. So,
guilt has to exist within in order to perceive it outside. The same goes for
love, of course. Although love is all encompassing reality I have to allow it
in to make it manifest. The world is what I share from within.
What could I possibly have
done to develop such a persistent fear in myself? It sure looks like something
is basically and irreparably wrong; otherwise guilt couldn't affect my
happiness so thoroughly. Only an attack on joy itself can cause such fear. It
must have started as a mad idea, but taking its effect of feeling miserable as
proof, I now certainly consider myself capable of separating myself from God -
the joyful reality of boundless love, the absolute fulfillment of what I am
forever. Haven't stories in many traditions about the fall from heaven and a
paradise lost always found a willing ear?
The thought that I have
destroyed what I love most is so unbearable that my guilt has to be immediately
projected outside, which is the perfect way to keep the madness of separation
going. It is pure madness because what is forever real cannot change.
Separation never happened but the madman, that is me,
doesn't believe this, of course.
The projection of guilt is
expressed in the insane belief that I can judge another and not be equally
affected by this lack of love. A more pronounced symptom of guilt is anger.
Since feeling guilty is so unbearable it's very tempting to lash out in anger
in order to make others feel guilty too. Although an angry outburst may give
some relief of tension, if it is directed at others it does nothing to provide
me with the love that I need so badly and only adds to the fear of having done
wrong. When I'm angry with myself I still would like to make others feel what I
feel but do not dare to act on it, which only adds to the frustration and makes
the anger even worse. My angry thought, however, attacks others just the same,
and they know it. Hitting myself sure isn't a way to
share my love.
Let’s have another look at
the world I’m sharing with everyone. If pain, violence, sickness and death are
a convincing experience here then who is responsible for all this suffering?
Could such a world be created by sharing the abundance of love within?
Obviously it’s an experience produced by lack of love. Now, who is experiencing
this world? Could anyone but me have full command over my mind to make me
choose what I do not want? If anyone did really brainwash this innocent mind,
this immortal child of joyful abundance, it must have been me. Only when I
constantly renew my choice to see guilt within can I keep up such a realm of
pain where I am the powerless victim of outside circumstances. This imaginary
powerlessness shows that I’m dodging my responsibility for choosing the
illusion of guilt rather than the reality of boundless love as my realm of
experience.
To facilitate my healing or
return to reality I should distinguish between what I am experiencing right now
and what I imagine to have happened in the past or what might be happening
somewhere else. Every moment I have a choice in what I want to see within so as
to experience it in this world, including the kind of memories and fantasies
that rush on to occupy my mind right now.
If I have made a habit of
thinking separative thoughts all the time why couldn't I make a habit of
thinking loving thoughts? Let's give up on the idea that I'm being realistic in
my judgment of what is wrong. It has nothing to do with reality, thank God.
Therefore it can be changed.
No matter how quickly I
project my guilt, by seeing myself as separate every day, every minute, I'm
only cherishing the illusion of guilt within, not the love I am forever. And
that’s what counts in creating my world. In short, if I want to deal
effectively with anything 'evil' in my world I have to accept that it all
starts with what I choose to see here and now, where I have a choice.
First published: August 22, 2001
With every loveless act I
perceive or experience someone is supposed to be the victim and another the perpetrator but that’s not the way I deeply
inside know it to be. Anyone who has had some experience with performing in a
graceful and effortless way, like catching a ball without knowing how (s)he did
it, is aware of the fact that feeling one with what I’m supposed to be separate
from is a very natural and healing experience.
It’s always me on both sides
of the dualistic act. I can only see this in a moment of quiet reflection;
otherwise it’s lost to me. Yes, I too know the attraction of shortsightedness
when feeling guilty; I know the easy indifference and complacency that wants to
pose as innocence while someone else must be the evildoer; I know the tempting
violence of rage when I’m in conflict with myself. Suffering is always about
this basic conflict within: I want to live in peace yet do not want to accept
the fact that I am wholly relentless and uncompromising love. The fear of being
whole and undivided is my deepest fear. Imagine me loving all my enemies
without exception; no one being left to blame for anything! For a sucker like
me, hopelessly hooked on separation, it’s an abominable thought, isn’t it?
I wonder, however, why all
this energy invested in fear can show such a remarkable lack of staying power.
Why doesn’t fear appeal to me in a moment of peace and innocence? If fear is
real it should certainly be able to hold its ground in a non-threatening
situation, shouldn’t it? So, why does it fade then like a dream? Can anything
be real that won’t stand up to quiet open eyes? Obviously there are no forces
that fear could muster to deal with naked reality, simply because fear and
reality are mutually exclusive. Anyway, what power could be greater than the
one that always can face anything in a state of innocence and peace?
A related question is, why do I usually feel so defensive about my fear and its
sorrowful offspring: guilt, shame, anger, jealousy, hatred, etc.? If this is
reality - the plain and simple truth - how could it possibly be threatened? Is
there anything outside reality that has to be taken seriously? In short, by
feeling defensive about anything I implicitly admit that I do not trust its
unquestionable reality myself. After all, the truth is far beyond the level of
consciousness where attack seems to make sense and therefore truth needs no
defense. All That Is simply IS. Would reality be gone if I
would let go of it, for a moment, or even for a lifetime? Of course it
would still be waiting for me no matter what crazy pranks I play. As soon as I
return to peace I experience all that’s real and nothing remains of what is
unreal. Inner peace is the touchstone of reality. Every sorrow, every sting of
remorse, every worry, dissolves in inner peace and only my love feels
completely at home here.
Now, where do I find this
inner peace? Could it be found by frantically searching for a path in time and
space? Wouldn’t that be taking fear as a guide to what fear cannot even see?
Where could I go to end the misery of separation from what I am? Of course only
to one who knows. And it just so happens that this ultimate wisdom already
belongs to me forever, if only I would be willing to accept it by letting go of
my own fear based judgment. Even when I partially and reluctantly accept it for
only a moment it’s already a great relief. Inner peace is the inevitable result
of my unconditional surrender to the love I am. By giving others the
forgiveness I need to receive from them myself I begin to experience the
wholeness of All That Is.
To see why the other is
indispensable in my realization of wholeness let me consider the fearful
concept of ‘the other’ for a moment. How would my spiritual vision see this? Is
there anything real that can be other than All That Is? Obviously ‘the other’
has become my cornerstone of separation. As long as I’m afraid of another I’m
afraid of being whole. That’s why the other has to be my point of application
for the healing – the making whole - of both of us. "Love your neighbor as
yourself" is a very practical advice to stop the suffering of separation
immediately, as soon as I accept it.
First published: October 24, 2001
The body being a temporary
expression of eternal mind can only show how I want to see myself now. I am a
child of God but I usually feel less than overjoyed and sometimes downright implacable.
Fear hems me in. Fear makes me value my petty judgment above anything else
while closing my mind to a more wholesome vision. Of course, this makes me the
real convict. Feeling unforgiven has to find its expression in punishment of
the body, making it appear sick or at least less healthy and energetic than it
could be. What looks like an illness is nothing but a bodily symptom of fear –
the fear of being whole and unconditionally loving.
If I want to be an
instrument of healing rather than of separation for another I must not share a
loveless vision with the sufferer, no matter how strongly he or she believes it
to be true. It takes two to make our separation convincing, meaning a shared
experience. However, it takes only one to undo the sharing of separation and
initiate the shared experience of healing. Healing begins with a healer
unconditionally accepting healing for oneself; no heroic fight, no magic, just
being fully at peace. The highest form of prayer is just that. Because we are
all of one mind inner peace is contagious and peace is what heals.
Since the body is only a
physical expression of mind it’s clear that neither healing nor sickness is of
the body. Only the mind can think itself to be separate. Healing or making
whole, therefore, is of the mind, which is eternal and although partially
caught in a dream of separation still can freely choose what to believe as
true. For health’s sake, however, it’s necessary to be honest. Fear has to be
acknowledged for what it is because fear cannot heal. Fear is part of the
sickness. If curing bodily symptoms is still felt to be more urgent than
healing the mind, a convincing cure should be applied; otherwise fear will
only increase, making healing more difficult.
This also means that healing
simply cannot stop when fear’s last resort, physical death, is being
experienced. Neither does the sharing of love stop when Spirit lets go of one
of its unique expressions in the physical universe. Because Spirit is my only
reality nothing real is ever lost no matter what I experience. I just have to
be willing to see how our shared reality constantly communicates only love in
this world. "My Father is in Heaven," means just this: no attachment
in this world, however dear, will hold me back from sharing my love for all and
everything as my greatest happiness.
The only way to incorporate
forgiveness for everything I may feel guilty about is forgiving everyone I’ve
projected my guilt upon. This is a daily practice that keeps me healthy.
There’s no way to realize my wholeness, my real health, without letting go of
judgment. I don’t need judgment to make my life work. Life works best without
my petty interference. To forgive means to join my will with the
all-encompassing will of All That Is. I couldn’t choose a greater purpose to
live for.
The law of eternal abundance
states that whatever is being shared does not become less but increases through
expansion. There is nothing wrong with thought in itself but if I love the
truth it’s important to distinguish between two levels of experience my thought
can serve: the illusion of a separate and perishable body or the reality of one
eternal Spirit. Only thoughts originating in Spirit can heal and make me
experience the deathless.
What can I do when someone
dear to me is facing death, or when it’s supposed to be my turn? First, I need
to know what I want. I need to remember my purpose in life; otherwise I’ll just
be prey to my own fear. If I want the truth it’s enough to keep an open eye,
the vision of innocence, and only trust the reality of this moment – not my
thoughts about the past or the future. A moment of peaceful insight – or my
spiritual vision beyond the perception of the eyes - might show me that
although a body seems to be left behind, no one ever dies. Death is a choice I
make to deny the light within; to deny the reality of the love I am; to deny
the truth of All That Is. It’s only my fickle faith in what I am that results
in a feverish world of fleeting appearances. In this world based on nothing
life seems to be a beautiful illusion and death the only thing that is sure.
Separative thoughts, however, lose their credibility and attraction as soon as
I choose communion, forgiveness, and faith. Yes, faith. If solid faith has been
able to build a constantly changing physical universe out of sheer nothingness,
how much easier is it to have faith in a reality that already fully exists and
never changes.
Healing
results from overlooking separation and seeing only oneness; from accepting the
perfection of another even when I’ve not yet accepted mine; from alignment of
my thinking with the reality of eternal Spirit.
It’s also clear now that I
cannot heal myself as a person because healing is a thought of oneness and ‘myself as a person’ is a thought of separation – being
mutually exclusive they will never join forces.
Like any other thought,
healing expands and becomes stronger by sharing it. Healing belongs to all of
us without exception and does not need anyone special. Peaceful love is what I
am and I can only learn this by teaching it.
First published: October 27, 2001
It’s completely realistic
not to accept the finality of death or bereavement. What does make these
experiences painful is not their reality but my unwholesome inclination to
believe that we are bodies and therefore doomed to perish and lose each other.
Whatever I believe my perception and experience will bear out. Only inner peace
has no need of concepts or images and therefore is open to the truth.
Anyone who really wants to
help me in my state of mortal fear should refuse to sympathize with my useless
self-torture. What any helper and any seeker of help need most is the
willingness to let inner peace take over. This willingness means that I’m aware
of my real purpose in life. It doesn’t mean that my enlightenment fully depends
on my own effort. Restoring the mind to wholeness cannot be accomplished by
anything less than wholeness. Healing can only be the last illusion. No matter
how hard I work on it, wholeness is already a fact. A peaceful mind, therefore,
is automatically enlightened by insight. Only peace is creative. Only peace can
bring me back to the life without death where changeless love expands in
stillness.
My unflagging sense of continuity
shows that deep inside me is still a sane mind. Not to be able to accept my own
or anyone else’s mortality is therefore a totally healthy state of mind. In a
life wrapped up in separation it might be seen as a breakthrough of my basic
sanity. Again, sorrow doesn’t come from sanity but from the conflict between
two mutually exclusive thoughts, of which only one is real.
The usual concept of
different realities, or levels of reality, supposes that what is depends
on changing viewpoints and perspectives. This clearly applies to perception and
experience, or the way consciousness relates to the worlds it has created, but
not to what is forever. Truth is whole and undivided, and I am still
part of it. Free will enables me to choose for or against reality anytime, but
the consequences of my choice are unavoidable experiences.
The belief system of
physical reality may seem convincing enough to prevent anyone asking for proof
of its tenets, but even in my childhood it was already showing serious inconsistencies.
Later it became apparent that the quality of some of my own thoughts and
feelings clearly belongs to a higher level of happiness than the perishable
source of my being: a basic instinct for reproduction and survival. In order
for a higher quality to unfold it has to be infolded first and just how would
the lower quality level be able to do so? Not even a butterfly would buy that.
If, on the other hand, life
is eternal and reality is nothing but love, then I have to accept that until
now I’ve been supporting a foolish lie about the world and myself. Only insofar
as my existence has been an expression of love has it been real; whatever was
not love, simply lacked a source of being and therefore never was at all. Thank
God, sooner or later every one of us will have to relinquish this absurd dream
of being separated from love but a lot of suffering can be prevented if I do so
now, fully conscious. Inner peace will immediately show that reality is
completely safe and fulfilling.
Perfection belongs to All
That Is. Anything less than the complete truth cannot be perfect. Everything,
however, that helps me to become aware of reality is practically true, simply
because it works, and therefore it’s perfectly useful. This practical
perfection is in no way the result of my own effort but without my willingness
it wouldn’t work. Every aspect of wholeness is needed to make All That Is fully
aware of itself and All That Is knows perfectly well how to accomplish this.
That’s why everyone can rely on inner guidance without any need for outside
authority. The source of this guidance cannot be seen or heard, yet is more
real than anything in the physical universe.
Stillness in heart and mind
allows me to listen and look beyond the physical and mental levels to become aware
of a deeper consciousness in me that must have been there forever because it’s
ageless. Being timeless it knows no fear and being wholly peaceful it’s only
capable of love. Recognizing this still source of love in me even for only a
moment immediately changes my outlook on life. By listening to my inner silence
I become aware of the underlying peace and unconditional love in everything I
perceive and experience.
First published: October 28, 2001
Is it realistic to think
that perception and experience can prove anything to be true? Does something
truly exist just because I see it and perhaps others see it too? Who can prove
that we aren’t all deluded, like when all of mankind still was seeing the sun
revolve around the earth?
And what about things we
cannot see? If anyone can set up an instrument anywhere to measure time does
that prove that time is real? It merely demonstrates that we can all have the
experience of measuring time, doesn’t it? It certainly does not prove the reality
of that experience nor of time. So, for lack of evidence so far it isn’t more
than a dream. Apparently we can all share the same dream and very convincingly
so because the possibilities to experience anything in a dream are endless. All
of this doesn’t give the dream a foothold in reality, however, and thereby make
it true.
Does science provide the
answer perhaps? What science can do very well, is exploring the structure of
the physical dream. However, science works with the very same mindset that is
being used to create the dream in the first place – not a very objective and
scientific method, is it? Science in itself, therefore, is not a good starting
point for getting anywhere near reality.
And what
about our dearly beloved facts? Facts produce evidence only when they fit in with a limited
set of assumptions about reality. Facts can only demonstrate what my belief
system is like. A solar eclipse is quite a different fact for an astronomer
than it is for a sun-worshipper; and for an adherent of non-dualism it may not
be a fact at all. So, what’s the use of wanting proof for anything? Just to
fool myself?
Are
perception and
experience independent of the mindset that is needed to postulate the separate
existence of anything, to discern it, and to make sense of it? Can anything be
freely observed without any contamination by a thought from the past? And if
so, would it be recognized and remembered?
Perception apparently is a
process that needs a structured mind in order to come into being; otherwise
it’s non-existent. The mind is basically being structured by the belief that
separation is real. If this basic belief didn’t exist there would be no need
for perception because our wholeness doesn’t have any structure and cannot even
be known within limits of thought structure. The belief in separation creates
the physical universe. No need for a big bang, therefore. Neither did God
create this merciless world. The creation of the world is happening right now
in my mind, all the time. I am responsible for what I perceive and experience.
Reality is what I am, not
what I think. What I am, cannot be reduced to a concept and be true at the same
time. Truth is beyond comprehension and therefore cannot be proven. Truth can
only be known directly in moments of peaceful insight. Anything that can be
proven must be a concept and therefore illusory.
For lack of direct knowledge
I simply will have to go by faith alone, as I have been doing all my life
anyway because no one has ever been able to prove that anything is real. I just
have always accepted for real what I wanted to believe. This belief is a free
choice and it determines whether I’ll be part of suffering or part of healing.
As long as there is
suffering there is a need for healing. No matter how illusory the basis for
suffering may be, this need for healing is always genuine. Suffering means
clinging to the illusion of separation. As a sufferer I’m desperately trying to
work out my own salvation because only the physical dream, no matter how
frightful, seems to offer safe ground. Anything that points to my non-material
reality is seen as a threat. This fear is completely irrational, of course,
because no one can help me to become whole against my will. No one can let go
of my denial except me.
Healing
means restoring the mind to its wholeness. Wholeness is being nothing but love. Love is the real
stuff that wholeness is made of and only love can cut through the illusion of
separation and make whole. Wholeness is in our terms of time always healing itself and making separation undone instantly through its
immense love. Separation is an illusory experience, a dream that never really
happened and therefore left no effects on reality whatsoever.
Everyone who’s asking for
help is a manifestation of wholeness calling for the real stuff – the love that
I am. Asking really is a gift because it offers me the chance to accept myself
as love. By giving all I have to give I’m responding to the call of wholeness –
the reality I am – and thereby receiving the real stuff myself from the One
I’ve offered it to. In this exchange of love giver and receiver have become one
healing activity.
First published: December 25, 2001
The only error I can make in
any situation, is going against my innermost wish. That
means denying myself what I really, really want. Not,
what the illusion of a separate ego wants but what my being part of All That Is
wants. Whatever is supposed to be wrong, this is the mother of all errors. Love
is what I am and every loveless thought or act of mine is an onslaught on myself.
Yes, all so-called evil
starts with me. I’m not saying this to run myself down. Just imagine, for a
moment, that I am the only being left on earth. No others anymore to threaten
or to harm me. Would that be the end of evil? Suppose I hit myself then while
hammering in a nail. Wouldn’t I curse God or the cruel universe all the same?
Would the world automatically have become a better place? Would I now finally
be able to live and die peacefully? Would this be heaven or might it be just as
well plain hell? My habitual self-torture is bound to become evident when
there’s no one left to blame.
When I commit such an error
of unmindfulness - and it happens often - there’s no need to feel guilty, or
fear divine punishment, or karmic retribution. How could I sin against myself?
Retribution and punishment belong to the mindset of an unforgiving but illusory
ego, not to reality.
Any error can be made undone
because it is not real. There is no error that is too big to be remedied
because the non-existence of illusions is not divisible by degrees. To let my
error be made undone, it’s enough, first, to see that I’ve chosen something I
really do not want, and next, to let go of it by offering the whole mess to
Universal Spirit, God, Buddha Nature, Higher Self, or whatever supreme being I
believe in. My Supreme Being can be trusted to turn all wrongdoing into a
blessing. Why? Because reality is changeless love and not feeling blessed only
means I’m suffering from delusions - which can be healed.
Whenever this healing does
not work for me, it’s because I think I cannot forgive myself. I do not want to
believe it’s that simple. I refuse to believe that I have to do nothing, except
be willing to accept. As a being living in conflict with itself I do believe
that evil is real and that I am punishable by death.
For these intense feelings
of guilt the only remedy left is forgiving someone else first, because my
willingness to overlook any errors clears up the mess both inwardly and outwardly
at one sweep. This means that I finally can accept forgiveness for myself too.
Forgiveness is a change of mind that heals and healing is very contagious. The
other will be more forgiving, too, and receiving forgiveness in return is a
most convincing proof of my love’s reality. Therefore, in order to free myself
from guilt and be at peace with myself again I need to forgive the other. Since
blaming others for the errors I’ve projected on them is my usual behavior, it
isn’t hard to find someone I can forgive and thereby set myself free.
Now, what about the
unforgivable acts of others towards me? If all evil starts with me, wouldn’t
healing have to start with me too? If it’s all about accepting the love I am,
could I leave that to others? In situations like this I need unconditional
surrender to my Supreme Being more than ever because my deluded mind cannot
heal itself. If we cut out all the spiritual crap it
simply boils down to this: I must ask for help. That my asking happens to be
the beginning of surrender and that help will therefore inevitably come, is not my concern now. Just ask.
First published: December 31, 2001
Who is responsible for
what I experience?
I’m responsible for what I believe to be true. I’m also completely free to
believe whatever I want. Every desire is a choice I make. Accepting my
responsibility means accepting my free will and guilt has no dominion over a
free heart. However, no form of belief is without consequences because belief
is what shapes my perception and stages my experiences. Even the experience of
a physical universe, including a body with sensory perception, all kinds of
bodily states, sickness, and death, cannot exist without a strong belief to
uphold it. This particular belief is one in which I have invested a lot of time
and energy. That huge investment of mind power has made the physical universe
into something very convincing for the dreamer.
How do I get in touch
with reality?
No matter how big the investment of physical dream power it still has not made
any impression on reality whatsoever. Because it never happened any illusion
can easily be made undone. Not by the dreamer lost in his own nightmare, of
course, but by the Undivided One who knows reality by never having been anything
else. Both are using the same mind but only One has
real knowledge and that makes spirituality - connecting with what I am -
utterly practical. Real help is not an invasion from without but a resurgence from within. This cannot happen as long as I want
to be in full control of my own salvation. However, my reluctant willingness to
let go of dreaming and to accept what I am is more
than enough to make an opening for reality in my awareness. It will never
happen against my will and it will never be more than I’m willing to accept,
which may not be much; honesty, then, compels me not to blame abundant reality
for the poverty I wish to keep. As long as I’m still mostly identified with the
dreamer I will experience any undoing as a miracle but in fact it’s a
correction of perspective, necessary only until I’m fully restored to my right
mind.
Is there anything real to
hold on to?
Just as much as I believe anything to be true I’m also blind and oblivious to
anything outside my belief system. This I need to remember constantly when I
follow my still tottering faith in what I am. Faith, no matter how imperfect,
is a powerful act of love and my love will always protect me because it’s the
only thing that’s real in this world. As long as the old belief hasn’t yet
completely been shed I’ll have to keep going in spite of fearful appearances. I
could dramatize this by describing it as walking through fire or running the
gauntlet of my own ghosts, but I prefer to see it soberly and sanely. This
world is entirely devoid of facts. For me, therefore, it’s simply a matter of
letting go of fear by choosing the love I am, again and again, and again. All
that’s subject to change is an appearance created by belief; it’s not a fact
itself, not even when the change is inspired by reality. Nevertheless, when
change is supported by faith in an as yet unknown reality the illusion will be
used beneficially until the mind has been restored to its wholeness.
How can I tell fact from
fiction?
Having faith in the reality of my wholeness makes it easier to see that all
so-called facts are nothing but fiction. Just consider how strongly I’ve often
defended my own version of reality and immediately it becomes clear that it was
merely a fearful belief, not an all-encompassing reality everyone can safely
rely on. If it can be threatened it cannot be real. Whatever can change is an
illusion, a matter of thought. When all matter of thought is removed from my
mind, if only for a moment, I’m left with an awareness of our changeless
reality of total peace and unconditional love. That’s a close encounter with a
real fact.
Why does being
responsible not involve any guilt?
There’s really no need to feel guilty about what I choose to believe because I’m
the only one to suffer from any choice that’s not in accordance with the
peaceful reality of All That Is. I cannot sin against myself. Suffering is not
wrong; just painful. Any choice that involves separation from another being, no
matter whether I’m going for it as a martyr or an executioner, separates my
awareness from reality. Being in a state of separated awareness means I’m not
at peace with myself. How could I? There’s no safety outside reality. Even
physical pain can sometimes be experienced in peace but suffering cannot, being
nothing but resistance. Separation is the source of all suffering and only when
I resist my physical pain, ailment, or discomfort does it become prolonged
suffering.
Where does the illusion
of guilt come from?
Although guilt has no basis in reality, it’s inseparable from separation. The
belief that I can separate myself from the undivided whole that I am, is based on my own false judgment alone. Thinking in
separative mode about reality I’m altogether out of it, yet my verdict is
fixed. The idea of a possible division in reality sets me up as the judge of
good and evil. This illusory power is what the Bible describes as the Tree of
Knowledge. Judgment based on self-made knowledge has nothing to do with
reality, of course, but it is the cause of all fear - the illusion of not being
loved.
How does guilt work?
Because I have established separation as a reality guilt becomes inevitable.
Being entirely on my own now I feel threatened by the greater being. Forgetting
that love knows no bounds and is therefore unassailable I fear the same attack
that I used against it. Guilt means believing attack is real and attack is what
I deserve. Not for a moment do I realize that this doesn’t have to be; that
it’s only the result of a choice I can change again and that it never really
happened. No sir, I believe in attack and therefore have to be deadly serious
about guilt. The fear of attack by everything I seem to have attacked makes
guilt an unbearable feeling. So, before I know it I’m already angrily
projecting my attack on the outside world that my attack created in the first
place, saying things like ‘It’s not my fault. This world is full of dangers
causing death and destruction. I have to protect and defend myself against it.’
That’s a trick learned very early in life. If I can impersonate a body that’s
far from safe it’s only a small step to give more of myself away in projection
on other bodies - leaving me powerless and all the more angry for it.
How do I keep myself
imprisoned?
Fearful projection doesn’t make my judgment undone. It only puts the cause of
guilt beyond my reach. Projection is the perfect crime against myself. Locking myself up and throwing the key away keeps me securely imprisoned in my own guilt system - which is just
another way to describe a life of smothered suffering with occasional outbursts
of violent anger. Is it a surprise, then, that my bodily experience reflects
this belief system as lack of energy, sickness and mishap? Without a
willingness to choose love again and thereby to let go of my fear I cannot
accept my responsibility for what I experience and enjoy the freedom and power
of love.
Can what is real ever be lost?
Remember that I’m completely free, fully at peace, and forever loving without
bounds, and yet choose to identify myself completely with a perishable and
loveless body that has no reality beyond the realm of ever changing
appearances. Death is only a way to shed everything that’s not real about me
and as such is part of every moment that I’m fully living. All that is really
‘me’ will be so forever.
How can I be of help in
my own salvation?
No separated mind can avoid being touched somehow by reality but by just adding
all my willingness to it salvation will practically have free play. Patience
and faith, being acts of love and loving desire, make for a speedy awakening.
Anxiety, doubt and fear only put up more resistance, thereby prolonging the
suffering. If it doesn’t go fast enough I can be sure I’m still clinging to
poverty-by-separation rather than surrendering to my boundless abundance.
Cherishing a love of the truth will gradually reveal truth in every aspect of
life. By allowing my thought system to change I can open myself to experiences
of healing. Change comes natural to a thinking mind but only under the
direction of reality itself can illusory changes be used to restore changeless
peace to my mind. Changeless peace is what a silent mind knows without any
interference of thought.
Will I accept my freedom
to choose again?
It takes a thought to subtract anything from All That Is. A
thought that, insofar as it separates from love, only can create fearful
appearances. Without thought no separation. Without separative thinking
no fear, no universe, no plants, no animals, no humans, no you, no me, no God,
even. Just Oneness, beyond any imagination. Reality is
all encompassing and therefore beyond the grasp of anything less than whole.
However, in our individual approach of changeless reality an infinite number of
different viewpoints, and consequently experiences, is
possible, of which I may choose many in succession. No viewpoint can contain
the truth but some do point at it more or less accurately, at least for a
moment. Truth is something I recognize by the peace it produces in me in spite
of everything. A viewpoint works for me as long as it helps me in letting go of
fear and bolstering my faith in the infinite love I am. The inner peace that
inevitably results from it welcomes me home. No need to run from home anymore
when I’ve finally accepted that I’m responsible for my own free will.
First published: February 08, 2002
20. Grief and peace ...
Especially in times of
grief I don't need words, I need peace.
Peace of mind. Inner peace.
It's not impossible. It's just the furthest thing from my mind.
It takes a conscious effort to let go of every thought and allow peace to set
in.
Thoughts, no matter
how painful, at least give me the idea that I exist.
They may be quite
insane, but I cling to them.
My fear of healing is
far greater than my fear of death.
In death I'm still
part of this crazy world of separation, in peace I'm not.
If I want to be free,
really free, I need to be in peace.
All peace comes from
God. It's the reality of God. The only reality.
Nothing relative
there, it's total.
It's what I really am.
First published July 20, 2014
21. at the core of it all
The
world does not exist outside my own mind. What appears to me as a world is at
every moment the faithful representation of my thoughts. This goes as far as
imagining myself here in a mortal body. In human form
I represent thoughts of separation that started in my mind long before this
body was born and, unless I am inexplicably struck by enlightenment, will go on
after its death.
When
I see a world of pain and suffering I see an image made up of my insane
thoughts, which are the inevitable result of my decision to exist separate from
God's Love, Peace and Happiness – separate from the one and only reality that
is God. In reality this never happened because it is impossible, but the power
of mind, the mind I still share with God, is making this living hell of
separation a totally convincing experience, like a nightmare from which I
cannot escape – until I decide to accept the Truth again.
This
is where meditation and mystical prayer prove to be of great practical value in
taking away from hell its only reason for existence: my mad defense against the
Truth. Each moment of inner peace calms down the storms of madness in my mind.
And because the mind is one, any moment of peace anytime, anywhere is bringing
healing to everybody's mind all the time, everywhere.
I
make the world and I am responsible for bringing it to peace.
By
allowing my mind to become still and peaceful all my dark insanity is exposed
to the light of Truth that lives in me forever. This is a meeting of love in
which even the most horrible illusion of separation is forgiven and instantly
dissolved. It is always the Whole that heals. Anything less will not do.
Wholeness is total and impersonal, but more intimate than any notion of
selfhood.
When
I see a happy world, my real thoughts are represented. These are the loving
thoughts I share with God and all of His creation.
No-one
can be left behind. No-one attains enlightenment on his own, awakens all by
himself or goes to Heaven alone. All this rising of awareness is just another
word for healing, and healing restores the one and
only mind to its Wholeness.
Stan
First published August 18, 2014
22. Peace is the natural state of mind
Peace is the natural state of mind,
lack
of peace the normal state.
The whole art of living consists
in
making the natural more normal.
Peace was never lost, it is still
here
where I
am constantly overlooking it.
Peace is closer and more intimately
mine
than
my own heartbeat.
Why, then, do I not experience it?
Simply,
because I do not want to.
I am afraid I will get lost in peace.
Happiness is not for the faint of
heart, it seems.
With my miserable little self I know
what I have got
and suffering
is so much more familiar.
Therefore I am running my own little
project
and I
do not want any interference from reality.
My body and the world in which it
seems to exist
are
the representation of my own state of mind.
I have come to live here in my own
projection,
my
own imaginary universe.
Projection depends on dualistic
thinking
and
peace lies beyond all forms of dualism.
Projection is unconscious and I
cannot perceive
anything
in this world that I have not projected.
However, at every moment I can still
choose
another
interpretation of what it is I see.
That turns the tables on my state of
mind
and
my experience of this world will show it.
If I recognize this world in my own
divisive thoughts,
I have found the cause of my
unhappiness.
Every judgment I make, no matter how
subtle,
blocks
my experience of stillness and peace.
In order to be at peace I must
become
aware of what I am doing.
Mindfulness is a way to practice
awareness
of
my inclination to judge everything constantly.
Being mindful means letting thoughts
be,
no
matter how sad or happy they may seem.
Every attribution of a quality is a
judgment
that
carries me away from peace.
If thoughts are bothering me,
it
is because I judge them to be real,
That belief gives them the power of
my mind.
Without that power they are harmless.
My attempts to be mindful will fail
many times
but
quietly trying again is already a realization of peace.
There is nothing that still needs to
be achieved.
The goal is reached in going without condition.
Stan
Writings in Dutch
Onecht zijn is ongelukkig
zijn. Daarom is het voor mij van levensbelang dat ik geen afbreuk doe aan wat
ik ben. Ik moet weer leren om getrouw te zijn aan mezelf
en beseffen wanneer ik onecht ben. Op zichzelf is echt zijn niet moeilijk; ik
ben het immers van nature. Ik heb me echter aangewend om
mezelf constant te overstemmen met onrustige gedachten, gevoelens en gepraat.
Dat doe ik uit angst voor mijn ware aard, want ik ben al vroeg gaan geloven dat
liefde iets is wat geheel buiten mij bestaat en dat ik eigenlijk geen liefde
waard ben. Daardoor durf ik mezelf niet meer recht en
onbevangen in de ogen te kijken. Liefde lijkt nu iets schaars geworden waarvoor
ik m’n uiterste best moet doen en ik kan niet meer
vertrouwen op het meest natuurlijke in mij.
Om me bewust te worden van mijn echtheid en onechtheid is stil gewaar
zijn nodig. In stil gewaar zijn geniet ik van kleine dingen die onbekommerd de
vreugde van het leven zelf manifesteren. Het leven is eeuwig. De dood is
slechts een misvatting, ingegeven door angst, waardoor het leven gezien wordt als een tijdelijk verschijnsel. In die macabere denkwijze
begint mijn doodgaan al bij de geboorte. Stil gewaar zijn maakt vanzelf
duidelijk wat echt is en wat niet. Geen enkele onrealistische gedachte kan een onbevangen blik doorstaan. Gedachten zijn helemaal
niet nodig om volledig te leven. Gedachten zijn
evenwel onmisbaar als ik de dood in stand wil houden.
Zo denk ik mezelf telkens opnieuw een lichaam toe dat in een rauwe, materiële
wereld een hopeloze strijd moet voeren om een tijdje
te overleven. Waar zou het lichaam zijn zonder een geest die erin
gelooft?
Het lichaam is niet wat ik
ben. De fysieke wereld is niet de werkelijkheid. Als
ik geen contact heb met de werkelijkheid, zijn zulke illusies heel overtuigend
en angstaanjagend. Ik kan er helemaal in kopje onder
gaan. Dat is heel menselijk. Maar hoe ik er ook in ondergedompeld lijk, op mijn
werkelijkheid hebben ze niet de minste indruk gemaakt en daar ligt altijd weer
mijn redding. Ik kan elk moment opnieuw kiezen wat ik
geloven wil. Mijn waarnemingen en ervaringen zullen vanzelf weergeven wat ik
geloof dat waar is. Zo heb ik uit vrije wil mijn wereld
gemaakt en zo zal hij ook weer vergaan. Er is geen enkele reden voor
ongerustheid, overigens, want ik kan alleen maar dat
van de werkelijkheid ervaren wat ik zelf wil accepteren.
Illusies
bieden geen houvast, omdat ze in werkelijkheid niets zijn. Daarom kunnen ze ook geen bedreiging
vormen voor wat echt is. Oneindig veel illusies bij elkaar genomen zijn nog steeds helemaal niets. Wat verloren kan
gaan, heeft nooit bestaan. De werkelijkheid is onveranderlijk. De dood is dan
alleen nog maar een manier om alles wat onecht is los
te laten, zoals onechtheid verdwijnt op elk moment dat ik ten volle leef.
De werkelijkheid is één en
ongedeeld en dus totaal niet gebonden aan tijd en ruimte. Sommigen
noemen het God of Al Dat Is. Het wezen van de onveranderlijke
werkelijkheid is vrede, vrijheid, vreugde en liefde. Al het geschapene is niets
anders dan een uitbreiding van die tijdloze en
onstoffelijke werkelijkheid. De werkelijkheid is mijn echte houvast, mijn
bestaansgrond en mijn levensbron. Door de eeuwigheid te
blijven proeven in alles wat voorbijgaat, blijf ik in contact met de
werkelijkheid en vrij van angst. En wat zou die smaak van eeuwigheid anders kunnen zijn dan de vrijheid, vreugde en liefde in
mijn eigen hart — mijn innerlijke vrede? Liefdevolle gedachten zijn onvergankelijk
en hun uitwerking op alles is het enige dat echt is in deze wereld.
eerste publicatie: 22-02-20
De wereld is wat ik wil
zien. Dat geldt voor al mijn ervaringen. De wereld is
er slechts één van.
Er is nooit bewezen dat de
wereld ook bestaat buiten het bereik van mijn ervaring. Dat de wereld absoluut
zou bestaan, is niet meer dan een veronderstelling. Alle bewijzen ervoor zijn gebaseerd op waarneming en/of ervaring.
Betrekkelijkheden dus, zonder ook maar enige steun van iets dat van zichzelf
absoluut waar is. Logisch klopt het ook niet, want alles wat absoluut is, moet onveranderlijk zijn en de wereld is dat duidelijk
niet.
Wat is dan realistischer dan
de fysieke wereld te beschouwen als een illusie?
Illusies en de ervaringen die eruit voortkomen worden bepaald door wat ik zelf
geloof dat waar is. Nou, dat lucht even op, zeg! Als
de relatieve waarheid slechts gebaseerd is op een onbewezen veronderstelling
van mij, dan kan ik net zo goed iets anders kiezen. Alle zwaarwichtige
conclusies over de toestand van de wereld en mijn plaats daarin, kunnen nu de
prullenbak in.
Ik hoef me alleen maar
bewust te worden van mijn gedachten, en vooral van de
grondtoon daarin, om dagelijks te kunnen constateren dat mijn waarnemingen en
ervaringen bepaald worden door wat ik geloof. Er zijn maar twee grondtonen, die
bovendien niet tegelijk kunnen klinken: liefde en angst. Wat ik in feite altijd
hoor, is ofwel werkelijkheid, ofwel illusie. Een neutrale toon bestaat niet.
Mijn geloof zit natuurlijk
niet "tussen de oren," want een lichaam met
oren en een hoofd daartussen behoort ook tot de illusie van een fysieke wereld.
Het brein is niet de geest die gedachten en beelden vormt. Dat wordt nu zelfs
voor sceptici duidelijk bij onderzoek van bijna-dood ervaringen, waarbij er
geen enkele hersenactiviteit meer is en de
"patiënt" toch allerlei indringende ervaringen heeft.
Als ik niet zou geloven in
het bestaan of niet-bestaan van iets, zou ik ’s
ochtends niet eens mijn ogen open durven doen. Juist omdat ik geloof, heb ik de
vrije keus om mijn geloof en daarmee de wereld te
veranderen. Ik hoef niet te wachten totdat
"anderen" hun leven hebben gebeterd. Als de
wereld een illusie is, dan is de afgescheidenheid van "de anderen"
dat natuurlijk ook.
Ondertussen blijft onze
absolute werkelijkheid onveranderlijk wat hij is,
volkomen onbedreigd door wat dan ook. De echte waarheid kan
prima voor zichzelf zorgen en hoeft dus niet te worden verdedigd. Iedereen
wordt onvermijdelijk door die waarheid aangetrokken en altijd door welke
illusie dan ook heen geleid. Ik ben alleen verantwoordelijk
voor wat ik op dit moment zelf geloof en dientengevolge zie en ervaar. Als ik me verzet tegen mijn innerlijke gids, duurt het
ongelukkig zijn in "de tijd" gewoon veel langer, maar niet eeuwig.
Als ik open sta voor de echte waarheid,
die ik ervaar als mijn innerlijke gids, dan ben ik vanzelf begaan met wat
"anderen" zichzelf allemaal aandoen. Het werkt echter niet heilzaam als ik als afgescheidenheid daar tegenin ga. Dan versterk ik
alleen maar de illusie van angst. Al dat ongeheelde helen,
dat preken en bepraten wekt agressie op, want een ongelukkig mens ziet zich
door alles bedreigd.
Die afweer zit niet in de ander, want afgescheidenheid is een illusie. Ik begin altijd
zelf, door de ander als iets buiten mij te beschouwen.
De rest van mijn ervaringen wordt daar vanzelf door bepaald.
Als ik een ander echt wil helpen of helen (wat iets
anders is dan iemand met activiteiten lastig vallen vanuit een schuldgevoel),
zal ik dus eerst wezenlijke heling, of vergeving, voor mezelf moeten
accepteren. Dat is meteen ook genoeg, want het heelt de gescheidenheid, die in
feite het enige probleem is. Daarom helpt bidden, ofwel
heilzaam gebruik maken van mijn innerlijk, ook.
Wat ik bijvoorbeeld voor een
stervende kan doen, is bij hem/haar gaan zitten en
simpelweg vertrouwen op de werkzaamheid van mijn liefde, mijn innerlijke vrede.
Dit is bidden in zijn hoogste vorm - en het heelt vanzelf, voorbij alle
wereldse grenzen.
Omdat dit een werkzaamheid van
de onsterfelijke geest is, werkt het bij iedereen die mijn hulp nodig heeft en
zonder dat we zelfs maar fysiek bij elkaar hoeven te
zijn. Liefde en vrede zijn volkomen werkelijk en behoren dus niet tot de
fysieke illusie, maar zijn daarin wel werkzaam. Ze zijn zelfs het enige dat er
echt aan is.
Iemand die angstig is, klampt zich vast aan de illusie van afgescheidenheid en
zoekt dus steun daar, waar hij in feite niet bestaat. Niettemin wordt ook die
mens constant beïnvloed door alle liefdevolle gedachten die naar hem/haar
uitgaan. Een knuffel of een arm om m’n schouder zijn
heerlijk, maar wat in feite heilzaam werkt is niet het contact van moleculen
met elkaar maar de geest die in liefde zichzelf herkent, ongeacht fysieke
grenzen of verschillen. Dat is de hartverwarmende energie die wordt
uitgewisseld in elk liefdevol gebaar, in elke liefdevolle gedachte.
Ook in deze wereld is
oneindig veel meer van de werkzaamheid van die energie
te zien dan je uit krant of tv zou kunnen opmaken. Zelfs de
illusie van de wereld bestaat alleen maar bij de gratie van liefde. Als ik er oog voor begin te krijgen, kan ik eindelijk weer
bewust deel gaan uitmaken van die zich eeuwig uitbreidende, liefdevolle en
vreedzame energie.
eerste publicatie: 07-03-2002
Wat is de grootste angst?
Misschien wel de angst dat
er voor angst geen plaats meer is. Soms kan ik mezelf op een schuwe blik betrappen als ik in de
spiegel kijk. Alsof ik bang ben om mezelf onder ogen
te komen. Vermoedelijk schaam ik me op dat moment een beetje en wil ik niet nog
harder getroffen worden door mijn eigen, liefdeloze
oordeel. Mijn schaamte geeft aan, dat ik onbewust de hardheid
van mijn oordeel al heb gevoeld. Mensen gaan zelfs
zover dat ze zich uit schaamte van het leven beroven. Schaamte is dan
een grotere angst geworden dan angst voor de dood.
Waar
begint het?
Het oordelen dat tot
schaamte leidt, is zelf ook niet vrij van angst.
Waarom voel ik me geroepen om te oordelen? Dat is meer dan een onschuldige gewoonte, want ook als ik het
opmerk, verzet het zich krampachtig en hardnekkig tegen loslaten.
Dat zegt
veel.
Er is iets dat me hierin
nauwkeurig de weg kan wijzen. Het werkt altijd, omdat
het niet alleen de wegwijzer maar ook de weg is. Je zou het
een spirituele thermometer kunnen noemen. Daaraan kan
ik op ieder moment aflezen hoe ver ik van huis ben. Maar dat besef opent
tegelijk ook de deur tot de werkelijkheid die ik ben. Het is voelbaar als warmte of kilte in mijn hart en straalt soms ook fysiek
zo in mijn borst uit. Het valt op, dat oordelen en warmte in
mijn hart nooit samengaan. Kilte wordt door oordelen nog verder
versterkt, maar is er niet het gevolg van, want aan het oordelen gaat nog iets
vooraf. Dat is het moment waarop ik terugschrik.
Terugschrik
voor wat?
Het feit dat ik hier met
mijn gedachten niet gemakkelijk bij kan, zoals ik wel eindeloos over de dood
kan prakkeseren, wijst erop dat ik aan de wortels van mijn angst sta. Op dit
punt voelt mijn oordelende zelf zich in zijn voortbestaan bedreigd. De kou zet
namelijk in op het moment waarop ik mijn werkelijkheid van onvoorwaardelijke
liefde niet meer van harte durf te accepteren. Als ik
evenwel op dit moment nog één stapje verder doe, in plaats van terug te schrikken ...
... ben
ik thuis.
Het aardige is dat ik altijd
een heel gezelschap mee naar huis breng. Alles wat ik
op mijn dwaaltochten ver van huis aan angsten heb
verzameld, komt nu ook thuis met mij. De warmte van mijn hart vertelt me dat
hier in huis alles omvattende liefde heerst en mijn
vertrouwen zegt me dat die liefde eeuwig is.
Natuurlijk vlieg ik het
volgende moment al weer de deur uit, de tuin in, de straat op, de wereld in,
weg van huis. Als ik eeuwig
thuis kon blijven, zou ik niet hier zijn.
Deze onvolmaaktheid is heel
zinvol, als je het vanuit het oogpunt van liefde
bekijkt. Liefde wil niet anders dan met alles in
contact komen om haar helende warmte mee te delen.
Voor mij lijkt het of ik
vaak verdwaald ben, maar liefde weet dat ik met vaste hand geleid word naar
alles wat mij nodig heeft om met liefde in contact te kunnen komen. En dat is
voor mij gelijk de weg terug naar huis. Ja, ik ben de weg naar huis voor alles wat in angst
verdwaald is, inclusief mijn onwetende ikje. In liefde lost angst spoorloos op,
wat dus de moeder van alle angsten is. Ik hoef alleen maar te
beseffen, dat ik in werkelijkheid niet angst ben maar verlossing.
Het is onvermijdelijk dat
dwaze denkgewoonten zich aan mijn geest proberen vast te
klampen, omdat die het enig reële houvast biedt. In angst
bestaat geen houvast en daarom heeft juist angst er echt behoefte aan.
Op die manier trekt de liefde die ik ben, vanzelf alles aan wat geheeld moet
worden.
Nu is het ook duidelijk dat
ik nooit echt van huis ben. Na een nare droom word ik
altijd weer wakker in mijn eigen bed en alles wat zo
reëel bedreigend leek, is dan vervluchtigd.
Er wordt niet veel van mij
gevraagd, want alles is er al en veelheid is iets dat ik alleen maar droom. Het
is genoeg om niet terug te schrikken voor de liefde in mij, bereid te zijn om
ermee vertrouwd te raken, op elk moment te willen leren wat de liefde die ik
ben, is, ..... hoe het voelt,
proeft, ruikt, hoe het werkt, hoe het heelt.
eerste publicatie: 22-02-2002
Onvoorwaardelijke aandacht kan nooit genoeg worden verspild. Er bestaat in werkelijkheid
niets, maar dan ook helemaal niets, wat dat onverdeeld
aandachtig zijn niet waard is.
Aangezien illusies niet echt
zijn, kunnen zij niet zelf profiteren van die onvervalste aandacht, dat
onverschrokken luisteren, maar degene die illusies koestert, des te meer.
Deze aandacht zonder oordeel
is iets waar ik mezelf altijd weer in neer mag laten. Overgave is geen
inspanning. Liefdevolle aandacht is moeiteloos. Het is wat ervaarbaar wordt, als mijn verzet, in welke vorm dan ook, even wegvalt. En
illusies zijn verzet tegen de waarheid, net als de
oordelen en angsten die ermee verweven zijn.
Het kan
best zijn, dat mijn ‘luisteren’ begint met het oordeel, dat wat ik nu hoor,
nergens op slaat en dat ik wel wat beters heb te doen. Maar als
ik dat nu eens rustig laat zijn, en wacht, en kijk, en voel wat er gebeurt, als
ik gewoon ontspan en het echte luisteren een kans geef? Het heeft maar een
greintje bereidwilligheid van mijn kant nodig, om me
een heel andere ervaring te kunnen verschaffen.
Dan blijkt dat vooral ik
degene ben, die dit belangeloos aandachtig zijn hard nodig heeft en dit al veel
te lang heeft gemist. De ervaring die deze aandacht me
schenkt, leert me weer iets van mijn eigen,
onbegrensde liefde kennen. Een hogere kennis en een grotere vreugde is er niet.
Vandaar, dat deze aandacht zijn eigen beloning is. Vreugde heeft immers geen enkele behoefte aan beloning.
Vreugde is volledig kunnen zijn wat ik ben.
Wat ik
belangeloos doe, komt onvermijdelijk ten goede aan het geheel dat ik ben. Vreugde is immers iets dat niet
gehoorzaamt aan de wetten van deze wereld. Ik hoef dan
ook geen treurige boekhouding bij te houden van wat ik
deze of gene nog aan gaven of gunsten schuldig ben, of omgekeerd. Liefde zonder
voorwaarden hoeft niet te worden terugbetaald, maar
mag gewoon worden weggegeven, rondgestrooid en in volkomen losbandigheid
verkwist. Deze grenzeloosheid zal nooit kunnen opraken,
alleen maar eindeloos toenemen, omdat ze zich volledig in alles uitleeft.
Belangeloze liefde hecht geen bijzondere waarde aan zichzelf, omdat ze in alles
en iedereen alleen maar haar eigen identiteit ontdekt. In de uitbreiding die ze
daarmee aan zichzelf geeft, ontvangt ze zichzelf meer
dan volledig terug. Deze liefde die tegelijk vreugde is,
eist dus ook geen dankbaarheid. Dankbaarheid kan
immers geen tekorten aanvullen, omdat ze, net als liefde, niet in schaarste
gelooft. Ze is niet het resultaat van berekening en komt dus ook niet voort uit
opoffering of een gevoel van verplichting of schuld. Dankbaarheid is een
spontane uiting van onbegrensde vreugde. Het is het lied
waarmee de schepping onophoudelijk de Schepper dankt voor haar bestaan in alle
mogelijke vormen. Het is de eeuwige uitwisseling van vreugde tussen Schepper en
schepping.
Alles wat ook maar in enige
mate belangeloos wordt gedaan, is in die mate een
schepping van liefde en dus eeuwig. Het liefdevolle kan
niet verloren gaan en blijft altijd ten dienste van het geheel werkzaam.
Voorzover iets met een bijzonder oogmerk voor iemand wordt gedaan, is het een
werkzaamheid van het ego en dus net zo onecht en illusoir als
het ego zelf. Daardoor brengt het in werkelijkheid niets tot stand en wekt dus
ook geen oprechte dankbaarheid op.
Het opzettelijke is er
alleen maar op uit om een gevoel van schuld bij de
ander op te wekken: "Nu sta jij bij mij in het krijt." Niettemin kan er in iemands bewustzijn zoveel vreugde aanwezig zijn,
dat zij zelfs in mijn berekenend handelen een reden ziet om dankbaar te zijn.
Maar dat is dan vooral een uiting van haar onbegrensde overvloed, niet van de
mijne.
Op die manier zuivert
onvoorwaardelijke aandacht mijn handelen ook van alles wat niet echt is. Alleen
wat echt is – dus elk element van liefde dat het bevat – blijft bestaan. Al het andere wordt door de werkelijkheid niet eens gezien en
verdwijnt zodra ik het zelf loslaat.
Ik geloof niet echt in een
persoonlijke God, maar om praktische redenen wel in
een puur persoonlijke benadering van God (de Universele Geest, Al Dat Is, of de
ongedeelde werkelijkheid die ik ben). God, of hoe Zij ook
heten mag, heeft mijn gebed niet nodig, maar ik heb het in de illusie van
afgescheidenheid vooral zelf hard nodig. Want het zijn mijn oordelen,
mijn blokkades, mijn angsten, die moeten worden opgeruimd en dus moet ik gewoon
werken met wat mij het meeste vertrouwen inboezemt, wat mijn liefde wekt en wat
mijn ogen van onschuld opent. Vandaar de zeer persoonlijke vorm van elke weg
die daadwerkelijk bevrijding brengt.
Ik heb eigenlijk maar één
probleem en dat is de illusie van afgescheidenheid, maar die vermomt zich in
vele gedaanten. Zolang ik in welke gedaante dan ook niet het ene
en enige probleem wil herkennen, blijf ik een willoze prooi van mijn angst.
De
waarheid ligt voorbij elke vergankelijke vorm van kennis en ervaring. Maar er zijn bepaalde gedachten,
gepaard met ervaringen die eruit voortkomen, die de mist aanzienlijk minder
dicht maken. Daardoor wordt er meer zichtbaar van wat
de aarde allemaal echt weerspiegelt. Als ik toch
projecties voortbreng, laat de projectie dan vooral helder en bewust zijn. Dat scheidt het kaf wel van het koren, want een projectie van angst
wil zichzelf niet tegenkomen, maar een projectie van liefde wil alleen maar in
alles zichzelf herkennen, zelfs in een uiting van angst. Zo leer ik wat
het ego niet is. Het niet bestaande ego kan in
werkelijkheid immers niet direct gekend worden. En zo leer ik vanzelf wat ik
wel ben.
Er rust in meditatiekringen
soms een soort taboe op het hebben van gedachten, maar een taboe is ook een
gedachte. Dus waarom dat mechanisme van gedachten dan niet inzetten voor de
aanzet tot bevrijding ervan? Sommige gedachten hebben op mij
een verstillend effect. En zo zijn ze ook bedoeld.
Ik moet voorlopig nu eenmaal
werken binnen de illusie, althans voor zover ik zelf iets kan
‘doen’. De Universele Geest komt me in de droom van deze wereld heel ver
tegemoet. Zolang mijn denken in dienst staat van overgave aan de Universele
Geest, kunnen er geen grote ongelukken gebeuren, want
door die belangeloosheid staat de brokkenmaker die ego heet, praktisch buiten
spel.
Het gaat er alleen maar om te accepteren, dat ik met mijn diepste innerlijk bewust
in verbinding kan staan en dat daar absoluut geen spirituele hoogstandjes voor
nodig zijn; dat mijn ontwapening nu gewoon kan beginnen. Als
het idee op zichzelf me maar aanspreekt, kan ik het gebruiken. De wereld is dan
eventjes niet meer de weerspiegeling van mijn eigen
onrust, maar van mijn innerlijke vrede.
eerste publicatie: 24-02-2002
Liefde’s hulp in
vermomming
Dit is geen toevallige
ontmoeting. Wij hebben iets met elkaar: dit probleem en ik. Het is een zeer
intieme aangelegenheid. Hier moet niemand tussen komen.
Ik zal er een goed plekje voor vrij maken, zodat het zich
geborgen weet in mijn aanwezigheid. Alleen dan zal het zich aan me
durven openbaren zoals het is. Het is net zo bang als
ik en heeft dus net zo’n wezenlijke behoefte zich geliefd te voelen.
"Luister," zeg ik
tot mezelf, "wees stil, wees geduldig en laat het voor zichzelf spreken. Veroordeel het niet, want dan wordt het weer buitengesloten.
Daarmee versterk je zijn angst alleen maar. In zijn
angst zal het nog wanhopiger pogingen doen om tot je
bewustzijn door te dringen. Dan wordt het voor ons beiden
alleen maar pijnlijker."
Het zal gekomen zijn, om mij aan iets te herinneren. Misschien, om
me te tonen wat ik mezelf nog niet heb vergeven. Ik heb dit nodig om vergeving te leren. Het kan me
laten zien welke blokkade ik tegen het ervaren van liefde heb opgeworpen. Het
is liefde’s hulp in vermomming. Als ik het zelf reeds
had kunnen oplossen, bestond het niet.
Aanvaarding zonder
oordeel
"Help mij," vraag
ik, "om dit niet te zien door de ogen van angst maar zoals U het
ziet."
Mijn hart openen is het
wezen van yoga beoefenen, is religie in praktijk brengen, is elke therapie voltooien.
Daar heb ik geen speciale houding, oefening, rituelen,
symboliek of behandeling voor nodig. Het kan
heel goed zonder, maar het mag gerust ook mèt, als dat mij helpt. Het in
verbinding zijn via mijn geopende hart is waar het om
gaat.
Als ik mijn behoeften van dit moment
erken zonder eraan vast te houden, ligt de weg waarlangs heling kan komen,
vanzelf open. Het betekent, bijvoorbeeld, dat ik mijn woede van dit moment
erken, maar hem niet probeer te rechtvaardigen, geen
schuldige zoek, noch in anderen, noch in mezelf. Door simpelweg de aanwezigheid
van mijn woede te erkennen, accepteer ik mijn
verantwoordelijkheid en bevrijd ik mezelf en anderen van schuld. Mijn
verantwoordelijkheid voor mijn woede accepteren betekent, dat ik de roep om liefde beantwoord, die vanuit dit afgescheiden stukje
bewustzijn op klinkt.
Erkennen en accepteren is
mijn oordelen opgeven. Dit is overgave, iets waar ego niet toe in staat is.
Daarom is overgave op zichzelf al de overstijging van ego.
Elke situatie, elke gemoedstoestand,
elke relatie kan ik door mijn erkenning en mijn
niet-vasthouden een rechtstreekse weg naar mijn hart bieden. Alleen via mijn
hart kan alles wat ik ervaar van zijn afgescheidenheid
worden verlost. Er is niets dat niet dolgraag met mij verbondenheid wil
ervaren. Er is niets dat mijn diepste wens niet kent. Heling is geen
particuliere maar een universele aangelegenheid. Daarom heeft
heling geen speciale instrumenten, omstandigheden of personen nodig. Alles blijkt ervoor geschikt en voorbestemd. Heling komt tot
stand door mijn gevoelens niet te ontkennen en er niet
aan vast te houden. Erkennen en vrijlaten is alles wat ik kan
doen en meer is niet nodig. Daarmee verdwijnt eenvoudig de blokkade die ik
tegen het ervaren van liefde’s aanwezigheid heb opgeworpen.
Vervullende een-zaamheid
Zonder een-zaamheid is het
ervaren van verbondenheid onmogelijk. Een-zaamheid is zijn als
één, niet in mezelf verdeeld, verzoend met alles en vooral met mezelf.
Meditatie is een manier om een-zaamheid te ervaren, om
te wennen aan verbonden zijn. Meditatie lijkt dan ook nergens
op, het stelt niets voor. Voorstellingen en
vergelijkingen heffen mijn een-zaamheid immers op. Ze brengen innerlijke
verdeeldheid, afgescheidenheid, angst.
Een-zaamheid of meditatie is
er vanzelf, als ik even niets hoef en me niets
afvraag. Dit zijn de meest transparante momenten van mijn
leven. Daarin voel ik me vervuld, want niet
zelf-ingevuld.
Liefdevolle gedachten
Ook kan
het geen kwaad om mezelf bloot te stellen aan liefdevolle gedachten, om de
hersenspoeling te doorbreken, die ik constant op mezelf toepas. De halfbewuste
herhaling van gedachten van schuld, die een zieke geestestoestand tot gevolg
heeft, kan voor de verandering eens worden omgedraaid
in een bewuste formulering van liefdevolle gedachten. Het ziet eruit als het aanleren van een heilzamer denksysteem, maar het
biedt alleen gedachten die me tot vrede kunnen brengen, tot stilte, tot het
gebied waar het denken ophoudt en inzicht begint. Het belangrijkste effect
ervan is, dat ik het oude ego-denksysteem langzamerhand afleer, zonder dat er
een nieuw systeem voor in de plaatst treedt. Dat kan,
omdat liefdevolle gedachten het hart aanspreken. Het hart is mijn poort naar de
eeuwige waarheid. Als die poort opengaat, heb ik geen
denksysteem meer nodig. Luisteren naar mijn hart, innerlijk luisteren, stelt me
meer en meer in staat om onbevangen te leven in het
moment, zonder voorbedachte rade, zonder denksysteem.
Ik kan
zelf niet bedenken wat het beste voor me is om te doen, maar ik kan het altijd
vragen. Ik heb een innerlijke gids, mijn verbinding met het eeuwig weten.
Sommigen ervaren hem als hun beschermengel, als de
Heilige Geest, als Jezus, als de gedaante van een gestorven, dierbaar,
familielid of als een heldere droom. Ik ervaar hem als intuïtie, een ingeving,
een spontaan inzicht, een vondst, synchroniciteit, helderheid, een rustig en
trefzeker handelen waar ik zelf verbaasd van sta. Hij speelt ook een rol in
humor en helpt me de lichtzijde van alles te ontdekken, zonder de schaduwkant
te veroordelen.
Verbinding
Alleen in verbinding kan ik de werkelijkheid ervaren zoals die is, vrij van
angst, vrij van goed en kwaad, vrij van problemen. In
verbinding ervaar ik vrijheid.
Een beproefde manier van
verbinding maken is alleen maar rustig mijn adem blijven volgen en verder niets
ervan vinden, me niets afvragen, niet oordelen. Ik zou me ook kunnen verbinden
met het werk dat ik onder handen heb: ‘mediteren onder de motorkap’. Dansen is
een manier. Muziek maken of zingen is een manier. Spreken of schrijven is een
manier. Luisteren is een prachtige manier. Maar ook een liefdevolle gedachte in
stilte overwegen is een uitstekende manier.
Het komt
er altijd op neer dat ik het vanuit mijn hart, niet vanuit mijn hoofd, benader. Mijn hart kent geen zorgen, het is
onbekommerd, niet geïnteresseerd in tijd, altijd toegewijd aan het nu. Droefheid, onrust en angst komen niet voort uit het hart, maar uit
het hoofd. Zonder oordelend denken, vergelijkend denken, denken in tijd,
zou ik die emoties niet kunnen hebben. Ik kan ook
denken, gedachten toelaten, zonder dat er sprake is van oordelen, gewoon omdat
mijn hart ernaar uitgaat, omdat heling liefde van mij vraagt.
Vergeving
Als ik heling wil, kan ik niet om
vergeving heen. Vergeving is niet-oordelen. Vergeving
betekent niet dat ik iets moet onderdrukken, ontkennen, negeren of goedpraten.
Het is niet de rol van het eeuwige slachtoffer blijven spelen. Het is niet
mezelf superieur voelen of medelijden hebben. Het betekent
alleen maar dat ik donders goed weet waar m’n geluk ligt. Door te vergeven bevrijd ik me van een nutteloze last, zodat ik
weer kan genieten van het leven zoals het bedoeld is.
Vergeving kan
de hele dag door een rol spelen, bij alle kleine voorvallen waarbij een oordeel
geveld wordt. Ik heb het niet-oordelende bewustzijn dat vergeving is, hard nodig. Voor mezelf in de eerste plaats, maar het is
niet iets dat ik tot mezelf kan beperken, omdat het
een uitdrukking is van onbeperktheid.
Vergeving is geen prestatie.
Het is niet iets waartoe ik mezelf moet zien op te
werken. Ik hoef alleen maar bereid te zijn vergeving
te ontvangen, want ook al lijkt het iets dat ik geef, het is in de eerste
plaats een instroom van liefde die ik in mijn bewustzijn toelaat.
Vergeven is ook vergeten.
Waar ik niet langer mee zit, is geen bedreiging meer
voor me. Ik kan niet gelukkig zijn zonder verzoend te
zijn met alles, wat het ook is. Met andere woorden, vergeving
effent de weg voor heling en maakt dus de ervaring van heelheid mogelijk.
Dat betekent dat ‘de ander’,
degene die ik vergeef, er onvermijdelijk ook in deelt en dus ook geheeld wordt.
Vanuit het nog maar nauwelijks verdwenen haatgevoel lijkt dat onaanvaardbaar,
maar als ik in weerwil van wat gerommel op de achtergrond vergeving in mij haar
werk laat doen, merk ik hoe ongelofelijk weldadig het is om alle
verschrikkingen uit mijn bewustzijn te kunnen laten verdwijnen en in de ander
een wezensgelijke te ontmoeten.
Als dat betekent dat ik mijn
‘moordenaar’ laat delen in mijn heling – een andere weg naar heling is er niet
– dan graag zelfs. Zolang er nog ‘moordenaars’ in mijn geest rondlopen, is
niemand veilig.
Vergeving weet me
ongelofelijk te raken, maar doet dat niet door scherp
op mij te mikken. Integendeel, het doet dat door de eindeloosheid aan te spreken, die ik ben. Vergeving plaatst de afgebroken
scherf die ik denk te zijn, terug in het oneindige
geheel.
Grenzeloze onnozelheid
Precies weten wat er aan
mezelf mankeert, teveel van dit en te weinig van dat,
betekent alleen maar dat ik m’n problemen zo echt heb gemaakt, zo vast omlijnd,
zo gefixeerd, dat ze onoplosbaar lijken.
Grootheidswaanzin is denken
dat ik precies zo klein ben als ik mezelf zie.
Nederigheid is accepteren dat ik inderdaad zó groot
ben, dat het mijn huidige bevattingsvermogen volkomen te boven gaat.
Het is dan misschien ook nog
niet zo gek om me een beetje vaag en dom te voelen,
niet precies te weten wat ik denk, voel, waarneem en ervaar. Niet
onmiddellijk woorden ervoor hebben. Dat houdt de
verbinding in stand. Het houdt mij in het proces.
De helderheid komt vanzelf wel. De zo-heid van de
dingen, of beter gezegd het zijn zonder meer, is niet
afgebakend maar grenzeloos.
eerste publicatie: 16-03-2002
Vreugde is mijn
toetssteen voor wat werkelijk is
Deze wereld die ik zie,
toont me slechts hoeveel vreugde ik als mijn
onvervreemdbaar erfdeel in mezelf heb geaccepteerd – en hoeveel ik heb
geweigerd.
De vreugde in mijn hart
vertelt me ook of hier, nu, in de aanwezigheid van deze mens, zelfs al is het
maar een baby, echt verlichting aanwezig is of niet.
Verlichtingsmomenten, of
wonderen, zijn heel natuurlijk en het onder alle omstandigheden openstaan voor
de vreugde die niet van mijn zelfje is, maar wel van mij, is een weg.
Op dagen dat ik me hier een
beetje meer dan gewoonlijk bewust van ben, lijkt
alles, ondanks de onontbeerlijke moeilijkheden, toch op rolletjes te gaan en
ben ik minder geneigd om zwaar aan iets te tillen. Dat kan
niet helemaal toeval zijn. Ik vind het leuk om te
ontdekken dat de inhoud die ik aan mijn bewustzijn geef, inderdaad mijn
werkelijkheid bepaalt. Gedachten hebben een heel praktische
uitwerking.
Kan ik dat
wat het denken doet, dan nog theoretisch noemen? Ja, als ik
besef, dat het Griekse woord ‘theorein’ oorspronkelijk ‘beschouwen’ betekende.
Theoretisch kan dan worden vertaald als:
overeenkomstig het beschouwen, volgens de aard van het zien. Met andere
woorden, alles wat ik ervaar is theoretisch, omdat het
is zoals ik het wil zien. Als ik het op die manier
bekijk, krijg ik een idee van mijn mateloze vrijheid.
Nu moet ik alleen nog zo
wakker zien te worden, dat ik ook mijn getroebleerde
manier van zien herken in de wereld die ik als werkelijk ervaar.
Vreugde is onbewust van
alles wat haar werkelijkheid ontkent
Je zult van mij nooit horen,
dat de lichtheid van het bestaan ondraaglijk is, maar wel dat het iets is waar
ik nog aan moet wennen, bang als ik ben, om me van mijn overheersende, zware,
opvattingen los te maken.
Domweg gelukkig zijn is
eigenlijk ‘not done’. Dan heb ik vast iets over het hoofd
gezien. Dan ontken ik vermoedelijk mijn verdriet.
Dan leef ik volkomen onbewust. Want geluk kan niet echt zijn. Het is maar een voorbijgaande illusie,
niet de werkelijkheid..... enzovoort, enzovoort. Er
zijn zoveel bezwaren tegenin te brengen, er lijkt zoveel
pijn en lijden te bestaan, dat ik mijn niet te bewijzen intuïtie van wat waar
is, nauwelijks durf te volgen.
Dat mijn geluk onbewust is
van alles wat er geen deel van uitmaakt, is in feite juist en heel natuurlijk.
Hoe ik het Opperwezen, mijn universele geest, ook benoem, Zij is zich volkomen
onbewust van mijn angst en verdriet. Zij kent mij slechts als
deel van Zichzelf en heeft geen voorstelling van wat ik allemaal in een
onbestaanbare afgescheidenheid denk te kunnen uitspoken. Een gelukkig moment is
een moment van genade, een goddelijk moment, de uitdrukking van mijn
natuurlijke staat. En de onbewustheid voor alles wat dat ontkent,
is wezenlijk eraan. Dat is dus iets waaraan ik moet wennen, want de wereldse
ontkenning is zo vertrouwd dat hij zelfs een soort gezag lijkt te hebben gekregen.
Ik kan
niet verliezen wat niet van mij is
Wat kan
ik doen om nog meer vreugde, meer van mijn Zelf, in mijn hart-bewustzijn toe te
laten? Eigenlijk niets. Alleen maar in mezelf
herkennen wat ertegen in verzet is – elk oordeel, elke gedachte die
afgescheidenheid propageert – en dat loslaten. Dat betekent dat ik de
psychische of fysieke aandoeningen die er zijn, accepteer, ze niet ontken, want de blokkade moet eerst als zodanig worden
erkend, wil hij kunnen worden opgeruimd. Dit is voldoende om
datgene te realiseren wat, ook in mij, reeds reëel is. In
feite wordt daarmee telkens de oorzaak van de aandoening weggenomen. Om
de gevolgen hoef ik me dan niet meer te bekommeren.
Ik ben aan geen andere
wetten onderworpen dan die van de wereld waarin ik geloof. Dat verklaart ook
waarom soms gewone mensen plotseling tot bovenmenselijke prestaties in staat
zijn gebleken. Eenvoudig, omdat ze eventjes het geloof in hun eigen zwakheid hadden losgelaten.
De oplossing is simpel, maar
het verzet doet zich voor als complex. Dus is er
dagelijks genoeg te doen en met elk herkennen en
loslaten breekt er nieuwe vreugde in me door.
Vertrouwen op de echtheid
van vreugde is alles dat nodig is
Als ik nu niet probeer aan de
werkelijkheid van vreugde te wennen, zal hij in omstandigheden waarin ik er
meer dan ooit behoefte aan heb (bij ziekte, grote pijn, verwarring en angst),
niet veel voor me kunnen betekenen. Natuurlijk kan
mijn vertwijfeling altijd nog uitlopen op een crisis, die eindelijk een
doorbraak brengt. Maar mezelf voortslepen van crisis naar crisis zie ik niet als een bewuste leefwijze, ook al kan ik het misschien niet
voorkomen. Ik heb gewoon iets nodig dat elk moment van de dag
werkt. En wat ik nodig heb, heet vertrouwen.
Het enige wat ik dan ook
voor een ander, die in zulke omstandigheden verkeert,
wezenlijk kan doen, is blijven vertrouwen. Ofwel, geen
twijfel aan de eenheid die wij zijn, koesteren. Wat niet wil zeggen, dat
ik weet hoe de ander zich voelt, maar wel dat ik haar
niet heb opgegeven en ook niet bereid ben om haar op te geven.
Wie niet meegaat in de
illusie, blijft een bron van heling
Dit "Ik weet precies
hoe jij je voelt" is altijd weer het misverstand, als
er sprake is van verbondenheid: eenheid bestaat niet op het niveau van ziekte,
pijn en angst. Daarin ben ik, zoals in elke aandoening die voortkomt uit de
illusie van afgescheidenheid, altijd helemaal alleen. En het bevordert mijn
heling alleen maar, als dat gewoon wordt erkend. Dat
scheelt een ton aan blokkades die niet meer hoeven te
worden opgeruimd. Het effent de weg voor de erkenning van
onze werkelijke eenheid.
Als ik, op mijn beurt ziek, mezelf
helemaal gereduceerd acht tot een lichaam, verkrampt in pijn en doodsangst, leef
ik in de hel van afgescheidenheid. Maar om me
overtuigend van iemand te kunnen afscheiden, zal zij die keuze met me moeten
willen delen.
Er zijn altijd twee nodig om een conflict te kunnen laten ontstaan, maar dan is er ook
maar één nodig om zelfs het schijnbestaan ervan onhoudbaar te maken. Als een ander mijn illusie van afgescheidenheid, de bron van
elk conflict en elke aandoening, niet deelt, kan ik geen uitbreiding geven aan
mijn liefdeloosheid.
Ik kan wel denken dat jij
van mij gescheiden bent en allerlei akelige gedachten over jou en mezelf
koesteren, maar als jij weigert het ook zo te zien, kan ik tussen ons geen
verwijdering en geen conflict handhaven. Ik kan hier
immers niet in mijn eentje met zijn tweeën zijn. Voor mijn ego is dit
ongelofelijk irritant. Daarom wil Ik mijn waanzin door jou bevestigd zien en ik
zal waarschijnlijk alles doen om jou zover te krijgen
dat jij mij ook haat. Dan heb ik tenminste de zekerheid dat deze hel echt is. En dan kan ik zeggen:
"Zie je wel, we leven allemaal in afgescheidenheid. Dat is nu eenmaal onze
werkelijkheid."
Maar ik kan
niet voor jou kiezen. Als jij de eenheid niet loslaat
en eenvoudig blijft vertrouwen, zal ik, ondanks mijn agressief verdedigde
geloof van het tegendeel, niet kunnen voorkomen dat ik word blootgesteld aan de
heling, die jij vreugdevol voor jezelf hebt geaccepteerd. Daarvoor hoeven we
niet eens in elkaars nabijheid te zijn, want dit werkt
op het niveau van de ongedeelde geest, buiten het bewustzijn, het niveau van de
waarneming, de afgescheidenheid, om.
Mijn keuze is het enige
dat verschillende ervaringen mogelijk maakt
Ik hoef alleen maar dit
besef levend te houden: dat ik zelf altijd volkomen
vrij ben om opnieuw te kiezen tussen mijn kracht en mijn zwakheid,
onafhankelijk van wat de ander denkt of doet. Als ik
ervan overtuigd ben dat de ander een ongunstige invloed op mij heeft, is dat,
omdat ik afhankelijk denk te zijn van waar zij voor kiest.
Maar dat is niet zo. Zowel
zij als ik hebben de vrijheid om voor hemel of hel te
kiezen, maar slechts één van die twee keuzes is werkelijk, de andere is
onherroepelijk een, zeer pijnlijke, illusie.
Slecht gezelschap, slechte
vibraties of zwarte magie kunnen alleen maar effect op mij hebben, als ik geen vertrouwen heb, niet de eenheid wil erkennen,
maar voor mijn zwakheid in afgescheidenheid kies. En dan nog zijn die
‘vernietigende’ effecten, hoe overtuigend ook op het niveau van de waarneming,
in feite even illusoir als het bewustzijnsniveau
waarop ze zich afspelen. Het is in werkelijkheid net zo irreëel als een film in onze wereld al is.
Een ander
kan dus wel degelijk invloed op mij uitoefenen – en doet dat ook, maar alleen
vanuit de ongedeelde werkelijkheid die vreugde is, niet op basis van illusies –
tenzij ik dat wil.
Daarom is het van belang om steeds de inhoud van mijn bewustzijn te blijven beseffen.
Ik moet mezelf niet voor de gek houden door stiekem toch mee te
gaan in de illusie.
Ik kan
door niets of niemand vanaf het witte doek worden doodgeschoten. Misschien
verklaart dat iets van mijn fascinatie voor films. Misschien
ook niet. Illusies kunnen eigenlijk helemaal niet
worden begrepen, want ze betekenen niets en ze zijn niets. Ze zijn op
geen enkele manier te herleiden tot de werkelijkheid
van vreugde.
eerste publicatie: 16-03-2002
Ben ik
eigenlijk wel realistisch?
Zou de werkelijkheid iets anders dan eeuwig en onveranderlijk kunnen zijn? Is het
mogelijk dat iets nu eens wel en dan weer niet echt bestaat? Zijn
er gradaties in werkelijkheid? Kan de waarheid
veranderen? Kan de eeuwigheid door tijd en ruimte
worden bepaald? Zijn er momenten of plaatsen waar de werkelijkheid niet
is? Kan er nog iets anders dan een totale, ongedeelde,
eenheid zijn?
Al deze vragen kan ik alleen maar met ‘nee’ beantwoorden en als jong kind moet
dit het intuïtieve besef zijn geweest van waaruit ik leefde.
Hoe heb ik het dan als zogenaamde volwassene voor elkaar gekregen om het
antwoord op deze eenvoudige vragen zolang te ontlopen en tegelijk het idee te
koesteren dat ik behoorlijk realistisch bezig was?
Het betekent immers dat
alles wat verandert, zich buiten de werkelijkheid afspeelt en dat omgekeerd
alles wat echt is, tot de onveranderlijke eeuwigheid behoort.
Dit zet
zowat alle gevestigde denkbeelden op losse schroeven. Geen enkele conclusie
lijkt nog houdbaar, want de aannames kloppen niet.
Een combinatie van visie,
(on)geloof en halfbewuste aannames bepaalt mijn
basishouding tegenover het leven, mijn wil en mijn keuzes op elk moment. Daarmee zijn ook mijn waarneming, mijn wereld en mijn manifestatie
daarin bepaald. Maar dit is allesbehalve onveranderlijk. Sterker nog,
elk moment kan het veranderen – en dat doet het vaak
ook. Alleen, zonder erbij na te denken corrigeer ik
dit woordloze inzicht razendsnel, zodat mijn wereld er weer uitziet als het
grauwe bekende.
De helderheid van het
onbewuste
Ik geloof
niet in de realiteit van een onderbewustzijn, waarin mijn drijfveren en
motieven zouden zetelen.
Dat lijkt alleen maar zo vanuit angst gezien. Liefde
kent die duisternis niet. Als er iets verduisterd,
onderbewust of onbewust is, dan is het wel mijn normale, op angst gebaseerde,
bewustzijn. Wat doorgaans tot het onbewuste wordt gerekend, is in alles
volkomen bewust aanwezig. Helderheid is dan ook onmiddellijk volop beschikbaar,
als ik mijn door angst beperkte opvattingen eventjes
loslaat.
Als ik leer dat ik wel degelijk mag
geloven in wat ik alleen spontaan soms durf, dan wordt mijn bange neiging om
onmiddellijk te corrigeren wat ik zie, niet langer gevoed. Ik kan dus kiezen wat ik geloof en daardoor zie en ervaar. Mijn onwrikbare aannames kunnen veranderen. Daarin toont
zich mijn vrije wil en mijn natuurlijke vermogen om
wonderen in deze gedroomde wereld te verrichten.
De wereld uit zijn voegen
lichten
Archimedes, de uitvinder, die reusachtige kranen en hefbomen ontwierp, zei ooit:
"Geef me een vast punt en ik zal de wereld uit zijn voegen lichten."
Welnu, dat vaste punt is er. Het zit in mij. Het is
mijn onveranderlijke, tijdloze werkelijkheid. Geen steen
van het bouwsel, dat ik uit angst gemaakt heb en dat ik mijn wereld noem,
blijft op de ander, als ik dit als uitgangspunt neem.
Ik hoef overigens niet bang te zijn dat mijn gevangenis sneller instort dan ik
geestelijk aankan, want de mate waarin ik geloof hecht aan mijn angst zal me
evenredig afremmen. Hoe ontwrichtend het in zekere zin ook lijkt, ik kan daarin niets forceren. Het is het werk van de
blijmoedige en zachtmoedige in mij. Forceren zou betekenen
dat ik aan angst de leiding toevertrouw en dan bereik ik precies het omgekeerde
van wat ik wil. Wat ik ben, blijft desondanks
onveranderd. Daar kan ik dus altijd weer naar
terugkeren.
Wat ik ben, is
onverwoestbaar gelukkig en ik heb eigenlijk geen enkel geldig excuus om dat te vergeten, maar … als deze manifestatie van mij
volmaakt was, dan was hij nu niet hier om aan me te wennen.
Hoe weet ik wat echt is?
Onvermijdelijk komt de vraag
op, wie bepaalt wat echt is en wat niet. Dat is net zoiets als
vragen of ik in diepe slaap nog wel blijf voortbestaan. Wie
zich niet volledig eraan overgeeft, zal het nooit weten.
Angst eist een nauw
omschreven zekerheid, maar weert af wat het zomaar in
overvloed kan krijgen. Vertrouwen vraagt niets en ontvangt alleen maar, want
het is een uitdrukking van liefde. Liefde heeft de onweerstaanbare neiging om zich in alles uit te breiden en ontvangt daardoor
voortdurend wat ze geeft.
Ik heb
zonder garantie vooraf kunnen wennen aan het onbedreigd zijn in de slaap. Daarom geef ik me
er graag aan over. Zo kan ik ook wennen aan wat
echt is: liefde, vrede en vreugde. Alleen door daadwerkelijke overgave kan ik de echtheid ervan ervaren. Het levert mij de meest
concrete momenten van mijn leven. Alle aspecten van de werkelijkheid kunnen erin worden teruggevonden: tijdloos, ongedeeld en alles
vervullend. Bovendien werken ze helend en stellen ze me op
een heel diep niveau gerust. Als ik eenmaal de
echtheid ervan heb erkend, begin ik me ook meer van dergelijke ervaringen te
herinneren en trek ik nieuwe aan.
Angst, onwerkelijk als het is en dus zonder enig houvast, wil alles in de hand
kunnen houden, weten waar het aan toe is, afwegen wat beter is, onderscheiden
wat gunstig is. Vertrouwen komt in feite steeds voort
uit de onbedreigde werkelijkheid die ik ben.
Wie is mijn meester?
Verlichting is het vermogen om te leven vanuit de ongedeelde werkelijkheid die ik ben,
niet vanuit de illusie van afgescheidenheid. Verlichting is een natuurlijke
eigenschap van ieder wezen en in deze betrekkelijke wereld de meest reële
benadering van de absolute waarheid. In vele religieuze en spirituele tradities
wordt er nogal de nadruk op gelegd, dat verlossing of verlichting alleen door
een gezegende tussenpersoon, het contact met een levende meester of het volgen
van een speciale training mogelijk is. Maar door welke bijzondere meesters zijn
Boeddha en Jezus dan ingewijd; of Hui-neng, Ramana Maharshi, Aurobindo,
Krishnamurti en zoveel andere grote inspirators van
deze tijd?
Wat is het dat getraind kan worden om de sprong te maken van de droom naar de
werkelijkheid? Is zo’n sprong eigenlijk mogelijk? Wie springt
er dan? Is dat wat springt hetzelfde als dat
wat in de werkelijkheid aanlandt? Hoe kan iets nu eens
werkelijk en dan weer niet werkelijk zijn? Ook het springen moet een illusie
zijn. Natuurlijk valt er niets te springen. Er is
immers niets dat buiten de werkelijkheid kan bestaan.
De sprong is het laatste wat ik droom en dan blijkt ook de droom niet te bestaan. Niemand heeft ooit, of zal ooit, een sprong
hoeven te maken. Zelfs verlicht worden is dus een
illusie, maar wel een noodzakelijke voor alles wat in afgescheidenheid leeft.
De kracht die vleugels
geeft
Waarom kunnen sommige
spirituele leraren en leerboeken rustig zeggen, dat we helemaal niet speciaal
via hen bevrijding hoeven te vinden? De werkelijkheid
is niet alleen via speciale middelaars toegankelijk en er is, wat haar
toegankelijkheid op dit gezegende moment betreft, geen wezenlijk verschil
tussen leraar en leerling. Wie bepaalt eigenlijk wie de leraar is en wie de
leerling? Is dat niet de liefde die de leraar een echte leraar doet zijn en de
leerling tot een waarachtige leerling maakt? Liefde voor de waarheid is een
kracht die vleugels geeft.
Zelfs als
ik de tijdgebonden verklaringen van gunstige reïncarnaties en een bijzonder
goed karma erbij betrek, zal ik nooit aannemelijk kunnen maken dat het absolute
via het relatieve bereikt kan worden, hoeveel tijd ik er ook voor uittrek.
Omdat alles wat niet absoluut waar is, een illusie is, moet ik, zoals
Krishnamurti zei, vanaf ‘de overkant’ beginnen. Dan kies ik dus het
onveranderlijke eenheidsbewustzijn in mezelf – mijn innerlijke vrede – en niet
het valse idee van gescheidenheid als uitgangspunt.
Alleen maar door te kiezen voor een andere visie,
veranderen mijn waarneming en ervaringswereld onmiddellijk.
eerste publicatie: 17-03-2002
gebonden
uitgave van:
"Fundamentele bewegingen voor kinderen met dansjes, meditaties en yoga"
door Susan Kramer. Nederlandse vertaling Stan Schaap.
16 Ritmische, basale, motorische vaardigheden, 9 dansjes, 9 meditaties vor
ontspanning en 15 zacht bewegende yoga houdingen voor kinderen van alle
leeftijden en bekwaamheden. Volledig geïllustreerd, 108
pagina's.
|
Links |
Stan Schaap's photography web site
English http://www.stanschaap.com/ | email info@stanschaap.com
Stan Schaap and Susan Helene
Kramer are husband and wife and spiritual partners, and live in The
Netherlands.
page first published August 1, 2002;
updated March 23, 2014; most recent update: June 25, 2015
'There is only one power that wants to be shared
fully, freely and unconditionally,
and love is still a good name for it.'
-- Stan Schaap